Η μπόρα - Αλκυόνη Παπαδάκη

www.tumblr.com

"Σ' ευχαριστώ, Θε μου, που μ' αξίωσες να δω τον κόσμο που έπλασες. Να δω τη θάλασσα, τον ουρανό, τους κάμπους. Σ' ευχαριστώ γιατί με πήρες κρυφά κρυφά ένα βράδυ, και μου ψιθύρισες στ' αυτί: "Κοίταξε τη γη, Σοφία. Κοίταξε το έργο μου. Σ' αρέσει;" Αριστούργημα είναι, Θε μου. Μπράβο σου! Γεια στα χέρια σου, που λένε. Μπορεί να μου 'δωκες βάσανα πολλά. Κι ασήκωτα. Μα μου φύλαες ένα δώρο ακριβό. Τι θα 'ρθει από δω και μπρος, μόνο εσύ το ξέρεις. Μα ό,τι και να 'ναι, δεν πειράζει. Η Σοφία είδε το έργο σου, Θε, και πολύ της άρεσε. Το ευλόγησε. Έπεσε κάτω και το προσκύνησε. Από δω και μπρος, ό,τι και να 'ρθει, θα 'ναι διαφορετικό.."

"Αχ! Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται. Αυτό ξέρω εγώ. Τα λόγια είναι σύννεφα. Μόλις φυσήξει αέρας, τα παρασέρνει.. Αλίμονό του όποιος επίστεψε στα λόγια. Γιατί ο άνθρωπος, σκέφτομαι, πολλές φορές, μοιάζει σαν το σαλιγκάρι. Όπου περνά, αφήνει σάλιο. Σάλιο που στεγνώνει και φαίνεται τη νύχτα με το φεγγάρι, σαν απλωμένο μετάξι. Πρέπει να μάθει κανείς να το γνωρίζει. Σάλιο είναι. Τίποτις άλλο."

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Η μπόρα,

εκδόσεις Καλέντης (1989)

~ Αφιερωμένο σε μία μικρή μου φίλη