Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή - Αλκυόνη Παπαδάκη

• Μην ψάχνεις να με βρεις στις άκρες των γκρεμών που συνηθίζω να περιφέρομαι. Ούτε στα κιόσκια της απόγνωσης. Ούτε στ’ απομεσήμερα του ονείρου μου. Ούτε στα δειλινά του έρωτά μου. Πάντως, στο λέω, μην ανησυχείς. Περνάω καλά. Είμαι κρυμμένη σ’ ένα όστρακο στο βάθος του ωκεανού. Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών. Περίμενέ με. Θα ‘ρθω να στα φέρω.
• Το ξέρω πως κουράστηκες. Πως σώπασες. Το ξέρω πως παραπατάς. Πως μάτωσε η αντοχή σου. Ξέρω πως περισσότερο πληγώθηκες, όταν τελικά κατάλαβες πως μόνος σου εσύ, μέσα σε τόση παγωνιά, δε θα κατάφερνες ποτέ κάτι ν’ αλλάξεις. (Το πένθιμο χρώμα των υάκινθων, π.χ., αυτό δεν ήταν το τρελό, παιδικό σου όνειρο;) Τα ξέρω όλα. Κι έχω ένα να σου πω. Κράτα τουλάχιστον, όσο μπορείς, τον ήχο της σιωπής σου.
• Τα κύματα.. Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Να σε ξεβράσουν, ή ανάλογα με την όρεξή τους, να σε καταπιούν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένο στο θυμό τους. Κάποιοι, όμως, είναι τυχεροί. Στ’ άδειο κοχύλι της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν το τραγούδι τους. Κάποιοι.. Δε θα τους βρεις σε κάθε σου βήμα.
• Αν προσέξετε στη φύση, τα όμοια δέντρα έχουν σχεδόν το ίδιο σχήμα. Ελάχιστα ξεφεύγουν. Δείτε, ας πούμε, τις ελιές, τα έλατα, τις νεραντζιές.. Μόνο οι ευκάλυπτοι διαφέρουν. Παίρνουν συνήθως τη μορφή που τους χαρίζει ο άνεμος. Οι Ευκάλυπτοι είναι μοναχικοί. Απόμακροι. Στοχαστικοί. Μοιάζει σα να σηκώνουν στα κλαδιά τους όλη τη λύπη των ανθρώπων. Κι η λύπη δεν είχε ποτέ γνώριμο σχήμα. Κρέμεται πάντα σιωπηλά, κάτω απ’ το φως του ήλιου, σαν κλαδιά του ευκάλυπτου.
• Αναρωτιέσαι τι θα κάνεις, πού θα σταθείς, πού θα βρεθείς, τώρα που τ’ όνειρό σου ακυρώθηκε. Ρώτα το πρώτο δέντρο που θα βρεις μπροστά σου. Όταν του ρήμαξε όλα τα λουλούδια του ένας αλύπητος χιονιάς, καθόλου δε σάστισε, όπως εσύ. Απλώς, περίμενε να ‘ρθει η επόμενη άνοιξη.
• Ξέρω πόση βρομιά έχεις μέσα σου. Ξέρω ποιος είσαι και τι θέλεις. Μα δεν πειράζει. Έλα, κάθισε κοντά μου. Εγώ θα σε κρύψω όταν οι άλλοι σου αμολήσουν τα σκυλιά. Θα σου κάνω όσο χώρο θέλεις στην ψυχή μου να ξεκουραστείς. Θα σε κεράσω και γλυκό του κουταλιού. Αλλά μην αρχίσεις να κάνεις μπροστά μου την αγιογραφία σου, γιατί τότε στο λέω, θα σε φτύσω.
• Όταν έρθει η Άνοιξη, όλοι εμείς οι εκτεθειμένοι θα φυτέψουμε λουλούδια στις πληγές μας. Θ’ ανοίξουμε την αγκαλιά μας, να ‘ρθουν να χτίσουν φωλιές τα χελιδόνια. Θα ξαπλώσουμε ανέμελα κάτω απ’ τις ανθισμένες βερικοκιές και θ’ αγαπηθούμε. Θ’ ανταλλάξουμε χειραψίες και φιλιά.
• Κι όμως! Όσες φορές αγάπησα τον εαυτό μου, ήταν δυο πιθαμές πριν το χαμό, όπου τον είχα οδηγήσει. Ένα λεπτό πριν από το σφύριγμα του φάουλ. Μήπως πρόσεξες ποτέ.. Λέω.. Μήπως. Πόση απαντοχή έχει το βλέμμα του γλάρου, που κάθεται ολομόναχος σ’ ένα σάπιο μαδέρι και ζυγιάζει όνειρα στις φτερούγες του; Μήπως πρόσεξες ποτέ.. Λέω.. Μήπως. Πόση βροχή μπορεί να σηκώσει ένα μικρό άγριο τριαντάφυλλο χωρίς να διαλυθεί στο χώμα; Τι άλλο θέλεις να σου πω!

Αποσπάσματα από το βιβλίο της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,

εκδόσεις Καλέντης (2004)