Η μοναξιά είναι από χώμα - Μάρω Βαμβουνάκη (Αποσπάσματα Μέρος Β' )

Artpics - DeAngel

• Τα σενάριά μας τραβάνε χωριστά, παράλληλα, αλλού κι αλλού, κάπου, για λίγο εφάπτονται ή διχοτομούνται. Στο σημείο τομής παίζονται τα δράματα όσο διαρκούν κι όσο κρατά ο απόηχός τους.
• Γι’ αυτό είμαστε έτσι μόνοι, γιατί η γνώση η αληθινή μόνο στης μοναξιάς τα μαύρα χώματα καρπίζει.
• Η καχυποψία είναι κακομοιριά, η δυσπιστία φτώχεια. Συνεχώς το διαπιστώνω, από κανένα δεν κινδυνεύω, απ’ τον εαυτό μου μονάχα.
• Αν εσύ δεν με θρυμμάτιζες πάντα μου θ’ απόμενα έγκλειστος στη στενή φυλακή της μετριότητας που ζούσα.
• Αν δεν μ’ έκανες έτσι πολύ δυστυχισμένο δεν θα την υποψιαζόμουνα την αληθινή ευτυχία, αν δεν με απέλπιζες τόσο βαριά δεν θα την έβρισκα την αξία της ελπίδας, κι αν δεν μ’ έσερνες κοντά στο θάνατο δεν θ’ ανακάλυπτα μέσα μου πόση μπορεί να ‘ναι η δύναμη της ζωής.
• Ο έρωτας είναι σχεδόν πάντοτε αποτυχημένος. Κοίτα τους ερωτευμένους πως μαραίνονται. Ο έρωτας δεν φτάνει στον στόχο του. Τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα [..] Απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται. Μάτι θαυμάσιο που κι η μικρότερη σκονίτσα το δακρύζει και το θολώνει. Ο έρωτας πονάει κι ασφυκτιά γιατί δεν ολοκληρώνεται.
• Το ‘χω από παλιά μυριστεί πως το πρόσωπο μιας αγάπης από την απουσία του άλλου σχεδιάζεται.
• Ονειρευόμουνα το ιδανικό ζευγάρι που κι οι δυο, με την ίδια τρυφερή αδυναμία, αλληλοπαραδίδονται ανυπεράσπιστοι στον ίδιο βαθμό. Πού να βρεθεί τέτοια δικαιοσύνη!
• Ελπίζω πως θα απελπιστώ. Ότι θα λυτρωθώ επιτέλους απ’ την ελπίδα πως εσύ κι εγώ θα ξανασμίξουμε. Αρχίζω ακόμα να ελπίζω πως θα έρθει η μέρα που θα μπορέσω να βγάλω την κρυμμένη φωτογραφία σου από κάτω απ’ το στρώμα και να την κοιτάξω χωρίς να με μαχαιρώσει πισώπλατα η λαχτάρα σου.
• Εσύ ‘σαι η μνήμη μου εσύ κι η φαντασία μου. [..] Πετιέμαι απ’ τη μνήμη σου στη φαντασία σου με άγριους κυματισμούς και καραβοτσακίζομαι στ’ ανοιχτά σου πέλαγα.
• Για μια νύχτα όλα τα παραπετώ, τα καταπατώ, τα περιφρονώ και τα μισώ γιατί είναι μονάχα εμπόδια στην ακράτητη λαχτάρα μου να σ’ αγκαλιάσω.
• Κοιτώ το αντιφέγγισμα του καντηλιού μπροστά στην πόρτα και σκέφτομαι πως επειδή τα θέλω όλα μονάχα το τίποτα με αποζημιώνει.
• Να προλάβω! Φόβος θανάτου μ’ έκανε τόσο σπασμωδικό και πανικοβλημένο  στις σχέσεις μου. Σα φρούτο στην αγορά η ζωή μου πουλιόταν όλο και φτηνότερα όσο προχωρούσε η μέρα και μαραινότανε. Λίγο ακόμα και πλησίαζα το «όσο-όσο».
• Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια.
• Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση.
• Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σ’ απαλλάσσω από μένα. Σ’ αγαπώ αληθινά και δεν σε φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι! Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος.
• Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ, Η μοναξιά είναι από χώμα,

εκδόσεις Φιλιππότη (1987), 27η έκδοση (2007)