Γι' αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύμιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί.. Μπορεί να περπατάω βράδυ σ' ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τόξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδερφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα.. Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ' αφήσω πίσω μου αλλά τώρα σού είμαι πιο πιστός απ' όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ' ένα σινεμά ή σ' ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου - κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. (Η Λώρα γέρνει να σβήσει τα κεριά) Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου, Λώρα! Αντίο, λοιπόν..
(Η Λώρα σβήνει τα κεριά)
Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του
ΤΕΝΝΕΣΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ, Ο γυάλινος κόσμος,
Όμορφο απόσπασμα! Θέλω να το διαβάσω ολόκληρο κάποια στιγμή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή χρονιά να έχεις με υγεία και αγάπη :)
Χρόνια πολλά Μαράκι μου που μας ταξιδεύεις στα όμορφα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!