Δάφνες για νικημένους
Το όνειρο
Κάθε νύχτα το ίδιο αλλόκοτο όνειρο.
Σα να βγαίνουν μέσα απ' τους τοίχους,
δεν προφταίνεις ν' αμυνθείς,
τον πρώτο τον κυνηγάνε στη λεωφόρο,
τα τσεκούρια τους δεν τον βρίσκουν
κι αντηχούν απαίσια πάνω στην άσφαλτο,
τότε τον κάρφωσαν με τη ξιφολόγχη,
κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε στα χέρια τους,
ύστερα κάποιος φάνηκε καβάλα σ' ένα άλογο,
"θα 'ναι η ψυχή του" σκέφτηκα,
τον άλλον τον πνίγουν μέσα σ' ένα μαγαζί,
για να με φοβίσουν, μάλιστα,
ανοίγουν λίγο την πόρτα και μου δείχνουν το άψυχο χέρι του,
πριν από μένα ήρθε η σειρά του κοριτσιού,
"μείνε εκεί κοντά στον κόσμο, του λέω - ίσως φοβηθούν",
σχεδόν παιδί κι όμως δεν το λυπούνται,
"δεν υπάρχει κανείς εδώ, φωνάζω, μας σκοτώνουν"
κι άξαφνα βρίσκονται δίπλα μου,
βάζω τρομαγμένος τις φωνές "βοήθεια"
και ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα.
Αν όμως μια νύχτα δεν μπορέσω να ξυπνήσω
την κατάλληλη στιγμή;
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Ο Τυφλός με τον λύχνο,
ποιητική συλλογή: Δάφνες για νικημένους,
εκδόσεις Κέδρος (1983)