Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο - Μάρω Βαμβουνάκη

•  –  "Τίποτα δε μ’ ενδιαφέρει πια. Θέλω μόνο να κοιμάμαι. Νομίζω πως η ψυχή μου σβήνει."  –  "Γιατί; Γιατί; "   –  "Δεν ξέρω γιατί. Έτσι έγινε. Σιγά-σιγά έφτασα εδώ. Μπορεί να ‘ναι νευρική κατάρρευση. Αλλά γιατί; Δεν έγινε τίποτα καινούριο που να με τσακίσει έτσι. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω. Μήπως γέρασα;"  –  "Μη λες βλακείες."  –  " Όχι, όχι. Δεν πάνε με τα χρόνια τα γηρατειά. Γερνάς οποτεδήποτε. Όταν τίποτα δεν περιμένεις, όταν τίποτα δεν σ’ αρέσει. Κι εγώ τίποτα δεν θέλω."

• "Δεν ξέρω .. Σαν τοίχος ψηλός, χωρίς χρώμα, ξερός. Κινείται, με πλησιάζει, πέφτει πάνω μου, μου φέρνει βήχα. Δε με νοιάζει. Δεν θέλω να μάθω τι γίνεται πίσω απ’ τον τοίχο. Νιώθω πως όλα μπροστά μου είναι αυτός ο τοίχος. Τίποτα άλλο. Είμαι κουρασμένη και δεν θέλω να συνεχίσω. Τίποτα να μη συνεχίσω, κυρίως με τον εαυτό μου. Ό,τι και να μου υποσχεθούν και το πιο συγκλονιστικό αδιαφορώ. Αισθάνομαι μια ασφυκτική απάθεια να με σβήνει. Δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι. Δεν θέλω."

• "Είμαι ηλίθια. Ήμουν ηλίθια. Για να μην υποφέρω κοντά του έφυγα μακριά του και κρύφτηκα απ’ τη ζωή. Δειλή, δειλή, δειλή και ανάξια. Ό,τι αξίζει πονάει. Ό,τι δεν αξίζει είναι εύκολο. Είχα πάντα ροπή για τα εύκολα και να πού οδηγήθηκα τώρα: Να ψοφάω αργά και σταθερά στη μέση της ζωής μου. Σε λίγο θα μυρίζω πτωμαΐνη. Ο τοίχος που αισθάνομαι είναι η ταφόπλακα. Ήρθε η ώρα να με πλακώσει. Εγώ η ίδια πήγα και χώθηκα σε βουνά σκόνες και τώρα.. Ευτυχώς που κοιμόμαστε.. Ευτυχώς που υπάρχουν τα όνειρα.. Εκεί η βλακεία μας δεν τα καταφέρνει, εκεί τα ψέματά μας παραλύουνε."
  
  
  
  
  
  Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

  ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ, Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο,

  εκδόσεις Φιλιππότη