Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους. Αλκυόνη Παπαδάκη

.. Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!

Μονόκλινο σύμπτωμα - Κική Δημουλά

Απορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι

που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη.

Με κοιτάζουν σαν ν' απαιτώ θάνατο με θέα.

Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα

κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό

μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα του δάσους

εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής

που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.

Αν μ' αγκαλιάσει ενός δέντρου 

ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω.

Και στο βουνό τα ίδια.

Σαν να 'ταν σιδερένιο το δωμάτιο

κι ο καθαρός ανάλαφρος αέρας απέπνεε κλειδαριά.

Να ξεκλειδώσω πάλευα με τα ηρεμιστικά μου

αλλά εκείνα ήτανε πιο άρρωστα από μένα.

Τα ίδια που έγιναν στην Πύλο

η ίδια άτακτος φυγή πρόπερσι από τη Σύρο

στην Καλαμάτα πέρσι τρισχειρότερα

γεμάτο το τρένο και θέλανε τα κλάματα

να πάμε πίσω στην Αθήνα με τα πόδια.

Τέτοια μανία καταδιώξεώς μου κυριεύει τους τόπους.

Να μου λείπει η απουσία σου;

Δεν έρχεται μαζί μου την αφήνω σπίτι.

Όρος ρητός της αλλαγής να μην ακολουθήσει.

Άπληστο που είσαι Ανεξήγητο.

Τόση διαφάνεια καταπάτησες για τη διαφύλαξή σου

κι έκανες θέρετρό σου τώρα

αυτό το ανεξήγητο σύμπτωμα εχθρικό μου.

Να επιστρέφω αμέσως. Με λεωφορείο ταξί

αν πετύχω κανένα φεγγάρι που επιστρέφει κι εκείνο

στην πιάτσα του αδειανό.

Ολέθρια συνήθεια. Όχι τίποτ' άλλο

μα αν δεν μ' αρέσει να δούμε πως θα επιστρέψω

από τον κάτω κόσμο σου Ανεξήγητο.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η εφηβεία της λήθης (1994)

Depeche Mode (live) - TerraVibe Athens / 10.05.2013

Και κάπως έτσι ξεκίνησε υπέροχα αυτή η εβδομάδα.. 

♪♫ Enjoy the silence (live) - Depeche Mode

All I ever wanted

All I ever needed

Is here in my arms

Words are very unnecessary

They can only do harm

Enjoy the Silence

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου - Τάσος Λειβαδίτης

Το πουλί με τις αλήθειες

Η λήθη σκέπασε το παρελθόν,

το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι

φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν

και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια -

αλλά η νοσταλγία για το άγνωστο μας είχε κερδίσει από παιδιά 

κι η μοναξιά μας είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις.

Ω το παιδί που υπήρξαμε μ' εκείνο τον τεράστιο λαιμοδέτη

για μια τόσο σύντομη παιδικότητα.

Κι η Μαρία που το βραδινό αεράκι παράσερνε τις κορδέλες του καπέλου της

σε άλλους αστερισμούς - ποτέ δεν τη φτάσαμε.

Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω.

Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ' ένα όνειρο

και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δέντρο και κάτι σφύριξε.

Ω, αν καταλάβαινα τι ήθελε να μου πει,

ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου,
[εκδόθηκε μετά τον θάνατο του ποιητή],

εκδόσεις Κέδρος (1990)

Τι σχέση έχει το σαρκάζω με τη σάρκα; Μονάχα αυτοί που μας υπέταξαν το ξέρουν. Ντίνος Χριστιανόπουλος

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν - Γιάννης Αγγελάκας

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν

Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί

Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες

Γεμάτοι οργή κι απόγνωση

Αποφασισμένοι ωστόσο

Να το λεκιάσουν με λέξεις

βρόμικες λέξεις

άγιες λέξεις 

λέξεις κλειδιά

ιδέες φαντάσματα

λυτρωτικές φράσεις

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου

Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλά τους

Να φιλήσω τα παραμορφωμένα  τους μέτωπα

Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις

Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτά τους

Να τους καθησυχάσω

Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι' απόψε

Πως χορτάσαμε

Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι

Να τους νανουρίσω.

Γιάννης Αγγελάκας, Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; (1999)

Προσωπικά ~ 15

Παγιδευμένη σε μία ατέρμονη φυγή.

Κύκλοι κι αδιέξοδα.

Όνειρα φτωχά, κείτονται στοιβαγμένα στη ψυχή μου.

Όχι, δεν εμμένω σε αδέξιους συναισθηματισμούς.

Υπομένω βουβά.

Μοιράσου τη σιωπή μου.

Dreamer

Αυτός που σωπαίνει - Τάσος Λειβαδίτης

Αυτός που σωπαίνει - Τάσος Λειβαδίτης

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη

ενός ατέλειωτου χωρισμού.

Κι εγώ έζησα  σε νοικιασμένα δωμάτια

με τις σκοτεινές σκάλες τους 

που οδηγούνε,

άγνωστο που..

Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές

που αρνούνται,

κλαίνε λίγο

κι ύστερα ενδίδουν

και τ' άλλο πρωί,

αερίζουν το σπίτι

απ' τους μεγάλους στεναγμούς..

Στα παλαιικά κρεβάτια

με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες

πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν

πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου

κι ύστερα αποκοιμήθηκαν

γλυκείς κι απληροφόρητοι

σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια

Όμως εσύ σωπαίνεις..

Γιατί δε μιλάς;

Πες μου!

Γιατί ήρθαμε εδώ;

Από που ήρθαμε;

Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;

Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!

Όλα θα άλλαζαν..

Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα..

δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,

το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά..

Κι ολόκληρο το άγνωστο

την ώρα που βραδιάζει..

Parisienne Moonlight - Anathema

♪♫ Parisienne Moonlight - Anathema


I feel I know you
I don't know how, I don't know why
I see you feel for me
You cried with me, you would die for me

I know I need you
I want you to be free of all the pain
 You hold inside, you cannot hide

 I know you tried
To be who you could't be
You tried to see, inside of me

And now I'm leaving you
I don't want to go, away from you

Please try to understand
Take my hand, be free of all the pain
You hold inside, you cannot hide

I know you tried to feel, to feel

Άτιτλο - Μαρία Τζιάτζιου

Όσες φορές θα μ' ακούς

οι μέρες θα χτυπιούνται από κατάντια.

Και τις ώρες τους μαρτυρικά θα σπρώχνω να κυλούν

Τα μάτια θα σκύβουν υποτακτικά στη θέληση

κι η ορμή θα έχει ξεθυμάνει.

Ο αγώνας θα είναι παρελθόν

κι οι ατελείωτες τιμές στους ήρωες σου 

αποτυπώματα στα δάχτυλα.

Τόσες λέξεις...

Οι μισές δικές μου.

Άγαρμπες γροθιές

που σκουντουφλάγανε με δύναμη πάνω στην άγνοια

και οι μισές το γέλιο σου

συγκατοικούν ανέμελα ακόμα

στη δύνη του χρόνου,

άκου τες.

Μας χλευάζουν που δεν είχαμε χρόνο

Που δεν είχαμε το θράσος να πατήσουμε το άβατο

και κύλησε αργό ποτάμι η επιθυμία στη σκιά των πλατανιών,

μουρμουρίζοντας έρωτα απ' τα βάθη του.

Όσες φορές θα θυμάσαι να γυρνάς μια ελπίδα πίσω

Εκεί που θα σε περιμένει

στις άκρες του κόσμου μια επανάσταση

κι εγώ θα έχω γράψει το Ε.

Όσες φορές θα πονάς

βρες παρηγοριά στις λέξεις μου

που ζωγραφίζουν την ευχή μου - φάρμακο.

Και κίνα ξανά να κατακτήσεις την ιδέα σου.

Όσες φορές θα με βλέπεις θα είναι όνειρο

και το άγγιγμα ποταπή ψευδαίσθηση της αφής

ξεριζωμένη απ' το θέλω σου.

Άπλωσε το χέρι σου και μην το πιστέψεις.

Όσες φορές θα μ' ακούς

θα είναι το τραγούδι της γαλήνης μου

που γυρνάει φάντασμα ασύχαστο.

Θα σε ρωτάω πάντα φιλί μου,

πόσες φορές ξημέρωσε.

Θα σου δείχνω.

Τόσες φορές έφυγες.

Όταν θα μ' ακούς, θα σου λέω

τόσες φορές πέθανα...

Ποίηση της Μαρίας Τζιάτζιου

                

~ Αφιερωμένο σε εκείνη. Την ευχαριστώ, από καρδιάς.

Αν ποτέ ξαναερωτευτώ, θα είναι επειδή θ' αγαπώ το πρόσωπο, αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο. Όχι επειδή θα έχω ανάγκη την κατάσταση. Μάρω Βαμβουνάκη

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Τάσος Λειβαδίτης

I don't care - Archive

I don't care - Archive

Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα. Αλκυόνη Παπαδάκη