Μονόκλινο σύμπτωμα - Κική Δημουλά

Απορούν κάθε φορά οι ξενοδόχοι

που ζητώ μονόκλινο δωμάτιο στην πρόσοψη.

Με κοιτάζουν σαν ν' απαιτώ θάνατο με θέα.

Έβαλα ενέχυρο τη θάλασσα

κι είπα να κάνω φέτος διακοπές σε βουνό

μη και ξορκίσουν τα θροΐσματα του δάσους

εκείνο το δαιμονισμένο σύνδρομο επιστροφής

που κυριεύει αυτοστιγμεί κάθε διαφυγή μου.

Αν μ' αγκαλιάσει ενός δέντρου 

ο σάτυρος κορμός μπορεί και να ριζώσω.

Και στο βουνό τα ίδια.

Σαν να 'ταν σιδερένιο το δωμάτιο

κι ο καθαρός ανάλαφρος αέρας απέπνεε κλειδαριά.

Να ξεκλειδώσω πάλευα με τα ηρεμιστικά μου

αλλά εκείνα ήτανε πιο άρρωστα από μένα.

Τα ίδια που έγιναν στην Πύλο

η ίδια άτακτος φυγή πρόπερσι από τη Σύρο

στην Καλαμάτα πέρσι τρισχειρότερα

γεμάτο το τρένο και θέλανε τα κλάματα

να πάμε πίσω στην Αθήνα με τα πόδια.

Τέτοια μανία καταδιώξεώς μου κυριεύει τους τόπους.

Να μου λείπει η απουσία σου;

Δεν έρχεται μαζί μου την αφήνω σπίτι.

Όρος ρητός της αλλαγής να μην ακολουθήσει.

Άπληστο που είσαι Ανεξήγητο.

Τόση διαφάνεια καταπάτησες για τη διαφύλαξή σου

κι έκανες θέρετρό σου τώρα

αυτό το ανεξήγητο σύμπτωμα εχθρικό μου.

Να επιστρέφω αμέσως. Με λεωφορείο ταξί

αν πετύχω κανένα φεγγάρι που επιστρέφει κι εκείνο

στην πιάτσα του αδειανό.

Ολέθρια συνήθεια. Όχι τίποτ' άλλο

μα αν δεν μ' αρέσει να δούμε πως θα επιστρέψω

από τον κάτω κόσμο σου Ανεξήγητο.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η εφηβεία της λήθης (1994)