Το εγκώμιο της ρωγμής - Ιωάννης Ανυφαντής

Fabrizia Milia

Να μπορούσα μέσα μου

να κλείσω λίγο ουρανό

γλυκό ν’ ανάσαινα αέρα!

Παρηγοριάς ταξίδι

είναι η μοναξιά

μα πάντα σε οδηγεί αντίθετα

πάντα στο μέρος της σκιάς.

Γυάλινες εικόνες

μείναν άδειες

περιμένοντας άλλη μια ρωγμή

ανύπαρκτη στον κυνισμό

που καθέναν μας περιβάλλει

και υποτάσσει μέσα σε διάφανα

πολύχρωμα κελιά όπου μόνοι στήσαμε

για να κλείσουμε σ’ αυτά

τους φόβους μας.

Η ρωγμή αλλοιώνει την εικόνα.

Ίσως όμως και όχι!

Ίσως απλώς τονίζει

διαφορετικές άκρες

που δεν θέλουμε να αποδεχτούμε

ως κομμάτι του όλου παζλ.

Ρωγμές ανύπαρκτες

πριν πέσει η νύχτα

όταν καθένας μας

έχει να λογαριαστεί

και μ’ έναν προσωπικό

έναν ιδιαίτερο του δαίμονα.

Πολλές οι μάσκες

για έναν τόσο σύντομο δρόμο

για ένα τόσο σύντομο μονοπάτι!

Τόσες που ξεχνούμε την εικόνα.

Ίσως να’ναι και αυτή

μέρος των μεταλλάξεων.

Ένας άνθρωπος

πολλές μάσκες

μια προσωπικότητα.

Από το μηδέν στο ένα

και αντίστροφα.

Ίσως όμως να μην φύγαμε.

Ίσως να' μαστε ακόμα στο μηδέν.

Και όλα μια ψευδαίσθηση.

Ποια να’ ναι η ώθηση;

Ποιο το όραμα για την μετάβαση;

Τόσες μάσκες είναι ταυτόχρονα

μια μάσκα – η πιο αληθινή.

Και μια μάσκα είναι ταυτόχρονα

πολλές μάσκες..

Και η μετάβαση αυτή..

δεν υπάρχει.