"Είμαι Ένας Άλλος" του Μίκαελ Αζάρ / Ερμηνεία: Γιάννης Στάνκογλου

www.culturenow.gr

"Για να ζήσεις αληθινά και ελεύθερα, 

πρέπει να γνωρίσεις πρώτα τον εαυτό σου,

 να τον προκαλέσεις, να εκτεθείς στον κίνδυνο, να ξεπεράσεις τα όριά σου.

Λέξεις και σκέψεις δεν είναι αρκετές,

οι πράξεις μας πρέπει να δείχνουν ποιοι είμαστε."

ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ

"Είμαι Ένας Άλλος" του Μίκαελ Αζάρ - 26/3

 

"Είμαι Ένας Άλλος" του Μίκαελ Αζάρ - 26/3

Μουσικά ταξίδια

Κάποιοι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες,

που είχα τη χαρά να τους απολαύσω πρόσφατα.

Τους ευχαριστώ για το μουσικό ταξίδι.

♪♫ Χαζό παιδί - Κωνσταντίνος Βήτα

♪♫ Η ευτυχία είναι αυτό - Μανώλης Φάμελλος

♪♫ Λευκή Καταιγίδα - Παύλος Παυλίδης

♪♫ Song of the wolf - Vassilikos

Μόνο αυτοί που προσπάθησαν πολύ, έχουν δικαίωμα στο παράπονο. Α

Laura Makabresku

από: Αντάρα @antarasfg

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα - Μενέλαος Λουντέμης

www.tumblr.com

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, αυτό τότε είναι ομορφιά;

Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' έρημο δάσος.. Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι αυτό κελάηδισμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αφτάκι κι ενός άλλου πουλιού;

Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί γι' αγάπη!.. Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.

Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; είμαι εγώ". Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας "Πέρσης" θα πει αυτό είναι "τρίχα". Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;

Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δεν χρειάζεται να το πεις, το 'χεις και ησυχάζεις. Σε καίει.. Σε λιώνει.. Εσύ το βλέπεις. Και αντί να βάλεις τα κλάματα το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος, και δεν έχεις πιει ούτε νερό!

Αυτό το "πράμα" πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακκούβα να το θάβεις, κι ό,τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Ας το να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο-λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις.. Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες.. θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φριχτά ασκημίσει. Αλήθεια.. αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δε μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά δεν το ξέρει.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του

ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ, Ένα παιδί μετράει τ' άστρα,

εκδόσεις Ακμών, Β' έκδοση (1960)

Συντακτικά -και άλλα καθημερινά- Λάθη

Laura Makabresku

Συντακτικά -και άλλα καθημερινά- Λάθη

http://theartofbeingwrong.blogspot.co.uk/

Δεν είμαι

Δεν είμαι υπηρέτης των καλών τεχνών

Δεν είμαι αυτό που λένε.. καλλιτέχνης

Δεν είμαι υπηρέτης.

Δεν είμαι ανάσα, μα βροχή

Δεν ήμουνα βροχή, μα ήμουν ένα αστέρι

Στον ουρανό κροτάλιζα

Στον ίσκιο δεν υπήρχα.

Έλαμπα μες τις στάχτες μου

Μες τις δικές σας κολυμπούσα.

Μονάχη δεν υπήρξα.

Μονάχη μου γεννήθηκα

Μόνη τις μέρες μου πεθαίνω.

Δεν είμαι αυτό που ψιθυρίζουνε τα σύννεφα

Είμαι αυτό που μου φωνάζανε τ' αστέρια.

Δεν ήμουν μοναχή,

Ήμουν μονάχη.

Ήμουν μια λάμψη κοφτερή

Τις νύχτες τραγουδούσα

Τις μέρες σε σκεφτόμουνα

Όλες τις ώρες σου ψιθύριζα γλυκά στ' αυτί

Μόνη, μονάχη, μοναχή.

Δεν είμαι υπηρέτης των καλών τεχνών

Δεν είμαι αυτό που λένε.. καλλιτέχνης

Δεν είμαι υπηρέτης.

Είμαι εργάτης όλων των μοχθηρών μας των στιγμών

Της σκοτεινιάς, της θλίψης.

Είμαι εργάτης του φωτός

Αλήτης, διωγμένος, τρυφερός

Μιας αγκαλιάς τραγούδι.

Είμαι αυτός που δεν αντέχεις να θωρείς

Μακρυά μου στέκεσαι με λύπη.

Είμαι εργάτης της Ζωής.

Δεν είμαι αυτό που λένε.. καλλιτέχνης

Δεν είμαι υπηρέτης των καλών τεχνών

Δεν είμαι υπηρέτης.

Ποίηση της Bastet Desade

Νεκρή - Βίκυ Δερμάνη

Laura Makabresku

Πίκρα του οικείου απόψε. Απόψε σε μήτρα σπηλιά. Ξενυχτούν και σήμερα τα μάτια. Περπατούν αθόρυβα. Παλίρροια στους παλμούς. Η μνήμη λάβαρο. Η μνήμη. Σκαρφαλώνει μέσα μου. Το διασκέλισμα ακούω. Τα σάλια μου λασπόνερα από βάλτους. Με καταπίνουν. Γλύφω το νερό και ολισθαίνω. Αρνούμαι επικαλούμαι διαβαίνω. Τη μνήμη. Το άγριο μελίσσι της πλάνης. Στεγνή άδεια άπνους. Φορώ το θρήνο. Σαν ρούχο κυριακάτικο. Πέφτω. Πέφτω. Πέφτω. Τρέχουν νευρώνες απ' τα μάτια. Τρέχουν τα μάτια στις παλάμες. Τρέχουν οι παλάμες στον θώρακα. Τρέχει ο θώρακας και τυλίγεται στα γόνατα. Τρέχουν τα γόνατα και φιλάνε το πάτωμα. Σηκώνεται το πάτωμα και γίνεται ταβάνι. Μνήμες πάσσαλοι. Καρφωμένοι στο μυαλό. Που είσαι; Που είσαι; Που είσαι; Που είσαι; Και εγώ που; Μιλάω. Μιλάω. Που; Κάθομαι εδώ και βρέχομαι. Βρέχει χωρίς να βρέχει. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Εγώ εδώ. Απέναντι η σκιά μου. Και πιο μακρυά ο αντίλαλος. Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί. Κάθε που μετράει το άδειο. Φυσάει άδειο δωμάτιο. Πιάνομαι γερά μη με σαρώσει ο αγέρας. Βρέχει. Ανεβαίνω το νερό. Μόνη. Το κορμί μονάχο. Ούτε κουπί ούτε τίποτα. Κυλούσα χρόνια. Έτσι κυλούσα. Χρόνια. Μέχρι κάτω χαμηλά. Μέχρι το μαύρο. Μόνη. Εγώ και το μαύρο. Μόνοι μας. Απόγευμα. Δεν είχε δύσει ο ήλιος. Είχε αραιό σκοτάδι. Ανάμεσα στα φύλλα και στους μίσχους. Φλογερό. Αβάσταχτο σκοτάδι. Ένα σκοτάδι έτοιμο από χρόνια. Ένα δέντρο σηκώνεται από το στήθος μου. Με κρύβει. Ένα πυκνό ανήμερο δέντρο. Κλαδιά και φύλλα τυλίγονται πάνω μου. Και το μαύρο σιωπηλό. Σαν άδειο δωμάτιο. Φοβάμαι. Δεν έχω λόγια και μιλάω με φθόγγους. Φοβάμαι. Τα μάτια. Τα μάτια στάζουν χιόνι. Δεν λένε τίποτα. Ούτε μια αλήθεια. Τίποτα. Τα μάτια τίποτα. Τίποτα τα μάτια. Ούτε μια αλήθεια. Φοβάμαι. Μη φοβάσαι. Αν φοβηθείς καταδικάζομαι. Καταλαβαίνεις; Δεν θα μπορούσες να μ' έχεις. Καταλαβαίνεις; Έχω πεθάνει πολύ πριν σε γνωρίσω. Είμαι νεκρή πριν σε βρω. Δεν σε πρόλαβα. Δεν ήξερα ότι θα 'ρθεις και πήγα και πέθανα. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Δεν μπορείς να με έχεις. Είμαι νεκρή. Δεν μπορείς. Δεν ήξερα ότι θα 'ρθεις. Δεν το ήξερα. Συγνώμη. Δεν ήξερα και πέθανα. Αν το ήξερα θα άντεχα λίγο παραπάνω. Δεν μπορείς να με έχεις. Δεν μπορείς. Συγνώμη. Κάθε μέρα αγγίζω τα χέρια τα πόδια το κεφάλι. Να μην ξεχνάω ότι υπάρχω. Ύστερα μόνη μένω. Με ένα ξένο σώμα. Άγνωστο σώμα. Σώμα μου. Δεν με γνωρίζω πια. Δεν υπάρχω πια. Δεν θέλω πια. Φοβάμαι. Φοβάμαι. Κρυώνω. Σκέπασέ με. Κρυώνω. Πονάει το κορμί μου απ' το κρύο. Μη με αφήνεις μόνη. Σε χρειάζομαι. Χρειάζομαι τα δόντια σου. Τα μάτια σου. Τη φωνή σου. Τη γλώσσα σου. Τα νύχια σου. Μην με αφήνεις να πεθάνω. Φίλα με. Φίλα όσο αντέχεις. Φίλα με. Θέλω να κατοικήσω στο στήθος σου. Φίλα με. Κράτα με. Φίλα με. Φοβάμαι. Χωρίς εσένα φοβάμαι. Αγκάλιασέ με. Φίλα με. Κοίτα με στα μάτια. Να με θυμάσαι. Ακούς; Να με θυμάσαι. Τώρα είναι η ώρα. Που οι τοίχοι άρχισαν να ξεφτίζουν. Που το δωμάτιο βαριανασαίνει. Που η γλώσσα γδάρθηκε. Μου λείπεις. Οι διαδρομές των χεριών σου. Μου λείπουν. Έχεις όμορφα δάχτυλα. Όμορφα δάχτυλα έχεις. Έχεις δάχτυλα. Δεν αγγιχτήκαμε. Μαζί δεν. Δεν μαζί. Έχεις δόντια. Δόντια όμορφα. Το δάγκωμά σου. Δαγκώνω. Το δάγκωμά σου. Μοβ λεπτομέρεια. Το δάγκωμά σου ανεμώνη. Μοβ πολύ. Εγώ λεπτομέρεια. Ύπερος κυανός. Πάνω στο δάγκωμά σου. Φίλα με. Απόψε. Μην φύγεις. Σκέπασε το κορμί μου. Με το βλέμμα σου. Οι κουβέρτες έλιωσαν. Κρυώνω. Η παγωνιά. Γκρέμισε την σκεπή. Οι νυχτερίδες. Πετούνε χαμηλά. Κρυώνω. Βοριάς σαρώνει. Γέμισε κι αυτό το ποτήρι. Διψώ. Μιαν ανάσα ζεστή κέρασέ με. Μου λείπεις. Κρυώνω. Κενό. Κρυώνω. Χιονίζει παντού απουσία. Σπασμένοι φράχτες. Σκουριασμένα κλειδιά. Φόβοι ανθοδέσμες. Κίτρινα κρίνα κόβω. Δακρύζει ο βλαστός. Κίτρινο κλάμα. Κουρνιάζει στα χέρια η σιωπή. Σιωπή άσπρη. Έξω αιώνια χιονίζει. Έξω ερημιά. Να με θυμάσαι. Υποσχέσου. Να με θυμάσαι. Υποσχέσου. Έβαλα πλώρη. Φεύγω. Χωρίς άνεμο. Χωρίς πανιά. Ξυλάρμενη. Οπτικό πεδίο. Πλώρη. Στροφή. Κίνδυνος. Ακτή αφιλόξενη. Φεύγω. Στο γαλάζιο της ψυχής τ' απέραντο. Φεύγω. Δεν. Δέντρο. Φύτρωσα. Ξεράθηκα. Είμαι. Ήμουν. Να με θυμάσαι. Όλη μου τη ζωή. Όλη μου τη ζωή ήθελα κάποιον να με θυμάται.

Ποίηση της Βίκυς Δερμάνη