Ένα παιδί μετράει τ' άστρα - Μενέλαος Λουντέμης

www.tumblr.com

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, αυτό τότε είναι ομορφιά;

Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ' έρημο δάσος.. Αν δεν τ' ακούσει κανείς.. είναι αυτό κελάηδισμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αφτάκι κι ενός άλλου πουλιού;

Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί γι' αγάπη!.. Τα μωρά ξέρουν περισσότερα.

Ένα λουλούδι είπε: "Αγάπη; είμαι εγώ". Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα. Ένας "Πέρσης" θα πει αυτό είναι "τρίχα". Ένας βαρκάρης θ' αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελό του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει;

Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δεν χρειάζεται να το πεις, το 'χεις και ησυχάζεις. Σε καίει.. Σε λιώνει.. Εσύ το βλέπεις. Και αντί να βάλεις τα κλάματα το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος, και δεν έχεις πιει ούτε νερό!

Αυτό το "πράμα" πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακκούβα να το θάβεις, κι ό,τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Ας το να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο-λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ' όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις.. Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες.. θα 'χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός μα θα είσαι και άσκημος. Θα 'χεις φριχτά ασκημίσει. Αλήθεια.. αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δε μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά δεν το ξέρει.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του

ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ, Ένα παιδί μετράει τ' άστρα,

εκδόσεις Ακμών, Β' έκδοση (1960)