Σαπφώ - Ιωάννης Ανυφαντής

Σαπφώ - Ιωάννης Ανυφαντής

"Καλύτερα" λες, "καλύτερα"
τώρα που ο θόρυβος έχει κοπάσει.
"Καλύτερα" λες, "καλύτερα"
αυτή η φωτιά που τρεμοσβήνει στην
πλώρη.
Σκυθρωπά τα βήματα
μες απ' τα γήινα νερά
εκεί που ο ουρανός και γη γίνονται ένα.
"Καλύτερα" λες, "καλύτερα"
απ' τις νεκρές όχθες που 'χουν διακόψει
τη μάχη τους
μες στον πηλό της θάλασσας
από πάντα και για πάντα.
Μια τελευταία έγνοια, "ήταν όμορφα";
Με μια φωνή που γυρόφερνε
το "πάντα",
πριν εξαντληθεί.
Σε μια στιγμή που πέρασε
πάνω από ήρωες και θεούς,
πόσο διαρκεί ένα χαμόγελο
που ποτέ δεν μπόρεσα να δω;
Ένα χαμόγελο που σα
νερό ..
.. κυλά πάνω απ' τα βότσαλα.

Ποίηση του Ιωάννη Ανυφαντή,
από την ποιητική συλλογή ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Άσε να κλαίω. Μόνο γράφε τους λόγους, μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη. Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη πως βασανίστηκα για όλα. Κική Δημουλά

Σκόνη - Κική Δημουλά

Σκόνη - Κική Δημουλά

Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

Κρυώνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγώ σε νιώθω.

Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς. Ούτ' ένα φιλί.

Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

Κι αυτή η καταιγίδα που σε πήρε στο κατόπι,

δε λέει να σταματήσει πια.

Αιώνες χτυπάνε πάνω σου οι στιγμές.

Να πάρει η οργή, να πάρει.. Είδες;

Πόσο ανέτοιμο σε βρίσκει πάντα. Πόσο γυμνό. Πόσο ακάτεχο.

Πού είναι οι αποφάσεις που έπαιρνες.

"Την άλλη φορά", έλεγες, θα ξέρω. Θα 'χω ετοιμάσει καταφύγια.

Θα 'χω φυλάξει ζεστές κουβέρτες για την πάρτη μου".

Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις.

Έτσι συμβαίνει σ' όλους μας.

Αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου.
Κρύψου κάτω απ' το δέρμα σου.

Μέσα στις χούφτες σου.

Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου.

Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις,

μόλις περάσει η καταιγίδα.

Απόσπασμα από το βιβλίο της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,

εκδόσεις Καλέντης (2004)

Wild is the wind - Cat Power

♪♫ Wild is the wind - Cat Power

Love me, love me, say you do

Let me fly away with you

We are creatures of the wind

Wild is the wind

Give me more than one graspTo satisfy this hungriness

We are creatures of the windWild is the wind

You touch meI hear the sound of mandolinsYou kiss meWith your kiss my life begins

Like a leaf clings to a treeBaby please cling to me

We are creatures of the windWild is the wind

You touch meI hear the sound of mandolinsAnd you kiss meWith your kiss my life begins

Love me, love me, say you doLet me fly away with you

Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι. Οδυσσέας Ελύτης

Δουλικά περιστρέφομαι γύρω απ' αυτούς τους κόλακες του χρόνου που χάριν συντομίας τους ονόμασα μνήμη. Κική Δημουλά

Πάλι - Μαλβίνα Κάραλη

Όποιος αναγνωρίζει εξαρχής το λάθος πρόσωπο και όμως τσαλαβουτάει – αυτός φταίει. Το βλέπεις, βλάκα μου, το λάθος. Και το αποσιωπάς. Γιατί το έχεις ανάγκη. Και το αξιώνεις μόνο σε μια περίπτωση το λάθος πρόσωπο: για να το απαξιώσεις σύντομα. Για να μη δεσμευτείς. Για να μείνεις μόνος. Για να νιώσεις ανώτερος από τον εσφαλμένο. Γιατί από το λάθος πρόσωπο έχεις πάντα τη δυνατότητα να το σκάσεις με όσο το δυνατόν λιγότερη οδύνη. Με απώλειες μηδαμινές. Επιλέγω «ανάξιο εραστή» σημαίνει επίσης: αναβάλλω τον έρωτα, αλλά συγχρόνως δεν κλείνω την πόρτα στην ελπίδα θα φύγει ο πρόσκαιρος και λίγος, και κάποια μέρα θα έρθει ο ανάξιος. Αλλά όχι ακόμα. Δεν είναι η ώρα μου. [..]

«Επιλέγεις λάθος άνθρωπο, δηλαδή, για να το σκάσεις πιο εύκολα; Και τότε πώς εξηγείται το γεγονός πως καμιά φορά κολλάς στο λάθος πρόσωπο εκατό χρόνια;», ρωτάει η μεταμεσονύκτια φίλη. «Κατά τη γνώμη μου, μείνεις, φύγεις, το ίδιο κάνει», λέω. «Πάλι κολλάς, για να γλιτώσεις από μια ουσιαστική δέσμευση. Η λάθος επιλογή σού διασφαλίζει κατά κανόνα ανεξαρτησία. Σε ασφαλίζει από τον πόνο τού να βρεθείς ακάλυπτος, εκτεθειμένος μπροστά στον όμοιό σου. Γιατί, αν με τον όμοιό σου τύχει στραβή, τότε δεν γιατρεύεσαι. Πένθος αμετάκλητο μετά». [..]

Όχι, χαρά μου, δε θα σου περάσει, σκεφτόμουν. Απλώς εκεί που κόβεσαι πως δεν θα μπορείς χωρίς την άξεστη αγάπη σου, πολύ σύντομα θα βρεις αφορμή και θα φύγεις. Και θα πεις πως δεν πήγαινε άλλο. Που πάντα πάει, άμα θες. Μετά, τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει το πάθος της συντήρησης, θα μοιάσεις τότε ακόμα περισσότερο στους ήρωες που σιχαίνεσαι. Σε κάθε συνάντησή σου με ίσο σου άνθρωπο θα βάζεις μπροστά σαν πανοπλία το άξεστο πλάσμα. Ο λίγος ίσκιος σου θα σε θωρακίζει από την οδυνηρή συνάφεια με τον παρεμφερή σου. Κανονικά πρέπει να χρωστάς ευγνωμοσύνη γι΄ αυτό στην άξεστη αγάπη σου. «Σε ευχαριστώ, ακαλλιέργητο πλάσμα, που η επινοημένη μου εμμονή για σένα με προστάτεψε. Δεν πήγα να καώ με την καλή περίπτωση. Να χάσω την ανεξαρτησία μου. Τη μαγκιά μου. Να γίνω κουρέλι». Αν δεν υπήρχε το φάντασμα του άξεστου ανθρώπου, θα αναγκαζόσουν κάποια στιγμή να ζήσεις κι εσύ με έναν όμοιό σου το οδυνηρό πράγμα που λέγεται ζευγάρι, θα αναγκαζόσουν να είσαι τρυφερός, να αγαπήσεις στ' αλήθεια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της

ΜΑΛΒΙΝΑΣ ΚΑΡΑΛΗ, Σαββατογεννημένη,

εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνος (2005)

Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του. Τάσος Λειβαδίτης

Οι πιό ωραίες ιστορίες θα ειπωθούν για μας όταν δεν θα είναι πια κανείς να τις ακούσει. Τάσος Λειβαδίτης

Roads - Portishead

Καλό βράδυ..

Roads - Portishead


Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Storm,
In the morning light,
I feel,
No more can I say, 
Frozen to myself.

I got nobody on my side,
And surely that ain't right,
Surely that ain't right.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

How can it feel this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Oh, can't anybody see,
We've got a war to fight,
Never found our way,
Regardless of what they say.

How can it feel, this wrong,
From this moment,
How can it feel, this wrong.

Κάποτε νιώθω να 'μαι ανάμεσα σ' αυτούς που δε γνώρισα ποτέ. Οδυσσέας Ελύτης

Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακρυά να σ' αγαπώ. Γιώργος Σεφέρης

Πέρασα - Κική Δημουλά

Πέρασα - Κική Δημουλά

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή, 

εντάθηκα πίσω απ' αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά και απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα στα συντριβάνια

και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν

σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετισμό από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια 

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει..

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι απ' την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημίας.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Το λίγο του κόσμου (1971)

Προσωπικά ~ 14

Σου είπα:

"Σκόρπιες στάχτες στο χώμα, τα όνειρά μου." 

 Μου απάντησες:

"Κράτησε χώρο στην ψυχή σου για τα όμορφα."

Και μου χαμογέλασες.

Ύστερα, σιωπηλοί κι οι δύο.

Dreamer

Προσωπικά ~ 13

Περιμένοντας όσα δε θα 'ρθουν.

Dreamer

Κρατώ λουλούδι μάλλον. Παράξενο. Φαίνετ' απ' τη ζωή μου πέρασε κήπος κάποτε. Κική Δημουλά

♪♫ Φωτογραφία 1948 - Κική Δημουλά / Μαζί - Κώστας Μακεδόνας

Και πόσο αβάσταχτη 'ναι η στράτα ν' ανεβοκατεβαίνεις ξένες σκάλες. Δάντης

Sometimes you just get rid of everybody and begin with what's left. Charles Bukowski

Όνειρα; Mας εμπιστεύονται; Πλειστάκις τα έχουμε κλέψει αφήνοντας στη θέση τους ωραία ψεύτικα σαν αληθινά. Κική Δημουλά

Αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι, τα δάκρυα, ω, θα μ’ αρνιόσουν όλα αν τα βλεπες. Κι όμως μου λες πως μ’ έχεις αγαπήσει. Μαρία Πολυδούρη

Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. Τάσος Λειβαδίτης

Πάντα Αθώα - Κάκια Παυλίδου

Έχω μόνο σκοτάδια

κι ένα λύχνο σβησμένο αιώνες {καταγεγραμμένους}...

Παίζω με κάρβουνα,

καίγομαι

και πνίγομαι από στάχτες και καπνό...

Μου πάει ο κόκκινος θάνατος...

Σαν ήλιος πάντα υποσχόταν Θεότητα....

Πάντα γύριζα την πλάτη στο Θηρίο της Αβύσσου,

ένα κρυφτό που δεν διεκδίκησε ποτέ την Αποκάλυψη...

Τώρα είναι αλλιώς....

Ταλαντεύομαι απέραντα....

Η κούνια μου κρεμάστηκε από τη φωτιά ενός Κομήτη...

Καίγονται τα σκοινιά σαν φυτίλι σε μπαρούτι...

Όλο το Σύμπαν - εκείνο το ιδιωτικό - σε παλμό κατάρρευσης...

Κι Εγώ ξένοιαστη, φοράω ανέμους,

ταλαντεύομαι, αλλάζω γνώμες,

ανεμίζω το Νου, παίρνω φόρα από τη δύναμη μιας τρελής
Καρδιάς

και εκτοξεύω Φεγγάρια

μέχρι να γυρίσεις το Βλέμμα σου να με δεις...

μετά.... αθώα,

καταπίνω σφηνάκια από Ηλιακές Εκρήξεις,

κοκκινίζουν τα μάγουλά μου

και χαρίζομαι στο Θεό σου,

με φιόγκο και κορδέλα

το αίμα μου που τρέμει.................... 

Ποίηση της Παυλίδου Κάκια - Reflections of feelings ...  
                   Παυλίδου Κάκια - Reflections of feelings ...: ~Πάντα Αθώα~

~ Αφιερωμένο σε Εκείνη, με εκτίμηση.

Κι αν έχω την ευχέρεια, μερικά υπολείμματα αβεβαιότητας που μου 'μειναν στο χέρι -από αφηρημάδα κι όχι από αυταρέσκεια- πριν απ' το μετά της λησμονιάς να θυμηθώ να τα πετάξω. Ρουμπίνα Θεοδώρου

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να 'χει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του. Τάσος Λειβαδίτης

Υπάρχουν κάποιοι που αδιάκοπα περιπλανιούνται. Μια ζωή μέσα στην περιπλάνηση. Αλλά πάντα, στο ίδιο τοπίο.. Αλκυόνη Παπαδάκη

Ο Παλιάτσος και η Άνιμα - Μάρω Βαμβουνάκη

Ζευγαρώνοντας με τον ακατάλληλο

• Γιατί οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο έξυπνοι, παντρεύονται ή γενικά ζευγαρώνουν τόσο συχνά με πρόσωπα εντελώς ακατάλληλα; Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγεις να αποτύχεις στον έρωτα με κάποιον όταν όλοι οι τρίτοι γύρω σου προέβλεπαν εξαρχής την αποτυχία σας;
• Υπάρχουν περιπτώσεις, πολλές, που κάποιοι κανονικά επιλέγουν, προτιμούν, να δεθούν με το ακατάλληλο ταίρι. [..] Πρόσωπο ασφαλές για την ισορροπία τους, για τις αντοχές τους. Επιδιώκουν να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους σε όριο ελεγχόμενο, σε ένα βαθμό ζέσης υποφερτό. Δεν αντέχουν τον μεγάλο πόνο, την αιμόφυρτη ρωγμή, την απώλεια του αυτοελέγχου, το άγχος της αβεβαιότητας, το να κρατάει άλλος στα χέρια του τη ζωή και το θάνατό σου, άλμα στο κενό και στο καινό. Όλα εκείνα δηλαδή που υπόσχεται και απειλεί η μεγάλη αγάπη. [..] Δεν είναι ανεκτή για μια τρεμάμενη ψυχή μια τέτοια ασάφεια και δεν υποφέρει ένα τέτοιο ρίσκο.
• Οργανώνουν το πάθος τους, τις αντιδράσεις τους, τα βήματά τους. Ακόμα και τη λύπη ή το θυμό τους. Θέλουν να προσχεδιάσουν, μέχρι πού μπορεί να φτάσουν. Με ένα εργαλείο διαίσθησης - κάτι σαν ένστικτο επιβίωσης - ξεχωρίζουν το πρόσωπο που θα συνδεθούν, προκειμένου να πορευτούν με ασφάλεια, σχετική έστω ασφάλεια, μαζί του. Το πρόσωπο το ανώδυνο, το προβλέψιμο, το ελεγχόμενο, εκείνο που πιο πολύ βολεύει παρά παρασέρνει. Που καθησυχάζει αντί να αναστατώνει. Και αν αναστατώνει, ας είναι τόσο ώστε να κρατιέται στα υποφερτά μέτρα.
• Φτιάχνουν λοιπόν ερωτική σχέση και γάμο με άνθρωπο που δε συνταράσσει, ώστε να μη διαταράσσει τον κόσμο τους. Το προτιμούν. [..] Όλα μετρημένα και ζυγισμένα με κριτήριο κάποια επίφαση σιγουριάς. Ώστε να μπορούν και να χωρίσουν εύκολα. Ώστε να μπορούν να φύγουν. Για να μην πονέσουν φριχτά αν εγκαταλειφθούν, για να ξεχάσουν κατόπιν εύκολα, και, πιο πολύ, για να είναι σε θέση γρήγορα να αναπληρώσουν. [..] Ζητούν ταίρι αναλώσιμο. Ο αναντικατάστατος άλλος τούς πέφτει θανάσιμα βαρύς. Ο γνήσιος έρωτας είναι - θες δε θες - πιστός [..].
• [..] Ο γνήσιος έρωτας σε αναγεννά μοναδικό, αλλά και μοναχικό. Σε καταδικάζει ακοινώνητο, περίπου έναν παρία. Μαζί, οι δυο σας μόνο, και κόντρα στο πλήθος. Σαν ένας. Πέφτει πάρα πολύ.
• Όχι, δε θέλουν να συναντήσουν το πρόσωπο του γνήσιου, του μεγάλου έρωτα. Το πρόσωπο που θα τους συγκλονίσει. Δεν έχουν τα κότσια για τόσο κίνδυνο, για τόση οδύνη. Και να το συναντήσουν, θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν. Και να το καταλάβουν, θα προσπαθήσουν να το υποτιμήσουν. Θα το στολίσουν με ελαττώματα για να το αποφύγουν. Για να δικαιολογηθούν που δεν τολμούν. Ίσως και να μην πιστεύουν πως το αξίζουν.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της

ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ, Ο Παλιάτσος και η Άνιμα,

εκδόσεις Ψυχογιός (2006)

Ο Μονόλογος του Παλιάτσου - Ελένη Γιαννέλη

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά..
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου..
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο έχω ένα φρέσκο λουλούδι..
Κι ενώ θα 'θελα να πω κι ένα τραγουδάκι..
Ωστόσο..
Απλά στέκομαι..
Οι άνθρωποι με προσπερνούν..
Και έτσι περιπλανιέμαι ανάμεσά  τους..
Μου λένε να αλλάξω..
Να γίνω σαν εσένα κι εγώ..
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου..
Και τα όνειρά μου..
Δραπέτευσαν μια νύχτα απ' τα τρύπια παπούτσια μου..
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς την μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυά μου θα γίνουν αιώνια..
Δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι' αυτό σου λέω..
Άφησέ με..
Να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα..
Ο κόσμος θα γελά..
Μα εγώ..
Δε θα ξεχνώ ποτέ..
Πως ότι πω..
 Μυρίζει έρωτα..
Κι εσύ..
Δε θα φοβάσαι να αγγίξω την ψυχή σου..
Γιατί θα βλέπεις από μακρυά..
 τα μεγάλα.. κάτασπρα.. γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα..
και όλες τις διαθέσεις μου..

Μουσική: Το βαλς των χαμένων ονείρων - Μάνος Χατζιδάκις