Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

Κρυώνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγώ σε νιώθω.

Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς. Ούτ' ένα φιλί.

Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

Κι αυτή η καταιγίδα που σε πήρε στο κατόπι,

δε λέει να σταματήσει πια.

Αιώνες χτυπάνε πάνω σου οι στιγμές.

Να πάρει η οργή, να πάρει.. Είδες;

Πόσο ανέτοιμο σε βρίσκει πάντα. Πόσο γυμνό. Πόσο ακάτεχο.

Πού είναι οι αποφάσεις που έπαιρνες.

"Την άλλη φορά", έλεγες, θα ξέρω. Θα 'χω ετοιμάσει καταφύγια.

Θα 'χω φυλάξει ζεστές κουβέρτες για την πάρτη μου".

Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις.

Έτσι συμβαίνει σ' όλους μας.

Αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου.
Κρύψου κάτω απ' το δέρμα σου.

Μέσα στις χούφτες σου.

Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου.

Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις,

μόλις περάσει η καταιγίδα.

Απόσπασμα από το βιβλίο της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,

εκδόσεις Καλέντης (2004)