Δε σ' αγαπώ - Πάμπλο Νερούδα

Artpics - Dan Khecho

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,

μυστικά, μες από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Μέσα στην αγκαλιά του - Camille Laurens

Ο φίλος

Η φιλία, γι’ αυτήν, είναι το τέλος του έρωτα, αυτό είναι όλο. Ο φίλος, λοιπόν, αγαπήθηκε κάποτε, αλλά δεν αγαπιέται πια. Είναι ένα κενό στο χρόνο που περνάει, στο χρόνο που πέρασε. Έτυχε να πει κάποτε σε κάποιους άντρες, ή κάποιοι άντρες τής είπαν: «Ας μείνουμε φίλοι». Πλεονασμός, σίγουρα: τι είναι η φιλία, αν όχι ένα κατάλοιπο;

Έτσι, δεν είναι από κείνες που καμαρώνουν όταν λένε γι’ αυτές: «Έχει πολλούς φίλους». Θα ήταν σαν να ομολογούσε μέσα απ’ αυτή την απατηλή κατάκτηση, όλα όσα έχασε, όλα αυτά που δεν έχει πια. Ο φίλος είναι πάντα μια θλιβερή ιστορία, ένα είδος ερωτικής θλίψης.

Απόσπασμα από το βιβλίο της

ΚΑΜΙΓ ΛΟΡΑΝΣ, Μέσα στην αγκαλιά του,

εκδόσεις Ψυχογιός (2002)

Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Αλκυόνη Παπαδάκη

Fabrizia Milia

Ο άνθρωπος που ήξερε να ονειρεύεται - Γιολάντα Πατεράκη

Η ζωή είναι ωραία· ωραία όταν ξέρεις να τη ζεις.

Κι εκεί είναι η δυσκολία.

Είναι, άραγε, εύκολο να ξέρεις να τη ζεις;

Στενοχώριες όλων των ειδών:

οικονομικές, οικογενειακές, αρρώστιες, απογοητεύσεις..

όλα έρχονται στον άνθρωπο, γιατί

«ο άνθρωπος είναι από χώμα και σε χώμα καταλήγει».

Είναι ευάλωτος και φθαρτός.

Ποιος, όμως, καταφέρνει να ξέρει να ζει,

όταν δηλητηριάζεται με απαισιόδοξες σκέψεις;

Σκοτάδι η ψυχή· θρήνος η ύπαρξη!

Άδικο ξόδεμα η «επί γης ζωή».

Ποιο το όφελος της γήινης παρουσίας;

Μόνη χαρά, μόνη ελπίδα, μία σπίθα αισιοδοξίας: το όνειρο.

Όποιος το ζει, όποιος το αγγίζει,

όποιος ξέρει να ονειρευτεί, είναι ο κερδισμένος,

ο επίλεκτος σ’ αυτό το δύσκολο δρόμο που, μη θέλοντας,

διανύουμε και που λέγεται: «Ζωή»!

ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΠΑΤΕΡΑΚΗ, Ο άνθρωπος που ήξερε να ονειρεύεται,
εκδόσεις Φιλιππότη (2003)

Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων - Jean – Michel Guenassia

Fabrizia Milia

-  " .. Τι ν’ απόγιναν τα πουλιά της ψυχής μας;

Στην πλατιά πεδιάδα πέταξαν

Με τις ανελέητες κραυγές τους

Και την τρέλα τους, όμοια με σβούρες που αδιάκοπα γυρίζουν

Αυτά που πάθη μάς ξυπνούν δεν έχουν τέλος

Τα μάτια κίτρινα και κόκκινα

για τα μίση που ξεχάστηκαν

Οι ασάλευτες σημύδες

Ξαναμιλώ στη νύχτα

Στην ομίχλη που διαλύεται

Η αιωνιότητα είναι μια μέρα.."

Με κοίταξε με πρωτοφανή ένταση. Με βλέμμα καθαρό αλλά πυρετικό. Περίμενα ν’ αρχίσει τις ερωτήσεις. Δεν είπε τίποτα. Πήρε το χέρι μου και το έσφιξε στο δικό της. Μείναμε έτσι δίχως να μιλάμε. Τα λόγια ήταν περιττά. 

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του

ΖΑΝ - ΜΙΣΕΛ ΓΚΕΝΑΣΙΑ, Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων,

εκδόσεις Πόλις (2011)

Με μια φλόγα όπως πάντα - Βίκυ Δερμάνη

Joanna Newsom

Ψίθυροι

Το θρόισμα των φύλλων μου ψιθύρισε

πως εγώ - κοινή θνητή - να προσπεράσω τόλμησα τα όρια;

αθόρυβα ήρθα στο βουβό σούρουπο του κήπου

σαν τα φίδια αλλάζω δέρμα

ηττημένη τ' αποδέχθηκα

και μαύρο χιόνι από τα μάτια άγρια στο χώμα έσταξε

σιωπή

"Θεοί Αλίμονο!" ψιθύρισα.

ΒΙΚΥ ΔΕΡΜΑΝΗ, Με μια φλόγα όπως πάντα,

εκδόσεις ΑΩ (2012)

Προσωπικά ~ 19

Fabrizia Milia

Είσαι ένα όνειρο μακρυά. Σςς.. ξημερώνει.

Dreamer

♪♫ Σ' έχω βρει και σε χάνω - Νάτασσα Μποφίλιου

Αυτό δεν θα τ’ αγγίξετε. Είναι από εύφλεκτο εγώ, θα με τινάξει όλη στον αέρα σας. Κική Δημουλά

Σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που 'πιασε φωτιά. Τάσος Λειβαδίτης

Άτιτλο (2) - Μαρία Τζιάτζιου

Fabrizia Milia

Λάτρευα τις σκιερές σου επισκέψεις

και τα γρήγορα φτιαγμένα λόγια από φόβο.

Οι χαραμάδες στα βιβλία μου,

ίχνη απ' τους διστακτικούς σου δρόμους,

χιλιοπερπατημένοι,

αντιφέγγουν την κιτρινισμένη αγάπη

που κείτεται, με τα τραύματα ακόμα..

Κι ας πέρασε καιρός.

Δεν ξέρω...

Κι ενώ

φροντίζω τα μονοπάτια σου

και κρατώ ανοιχτά τα πορτόφυλλα

να σε μπάσω μέσα αν θα 'ρθείς,

και φυλώ τ' άδεια πακέτα απ' τα τσιγάρα

να τα γεμίσω με επιστροφή, πάλι,

έχω γεμίσει τις τσέπες μου με δάκρυα..

γιατί..

δε βρήκα άδειο χώρο να κρύψω τις ελπίδες μου!

Ποίηση της Μαρίας Τζιάτζιου


~ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Μαρία.

                

Έχω τρεις κήπους. Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου. Νικηφόρος Βρεττάκος

Ώσπου ένα μικρό, τυχαίο άστρο μου παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος! Τάσος Λειβαδίτης

Ιστορίες με καλό τέλος - Μάρω Βαμβουνάκη

lovepicturex.blogspot.com

Η παρουσία της απουσίας

Μου είπες «όχι άλλο» κι έφυγες.

Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τ’ αναγεννούσε απ’ την αρχή σε χρωματισμούς και φωτοσκιάσεις νέες: Φωτοσκιάσεις νοσταλγίας. [..]

Σε νοσταλγούσα.

Η νοσταλγία δίνει στη ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς. Κυκλοφορούσα ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό μετάγγιζε στη καθημερινότητά μου ποίηση και συγκίνηση. Το ανούσιο σκηνικό της καθημερινότητάς μου μετατράπηκε σε ένα μυστηριακό ιερογλυφικό που ξεκίνησα με ζήλο παθιασμένο να αποκρυπτογραφήσω. Όλα του βίου μου πήραν μια θέση και συγκλείνανε στο μέγα ερωτηματικό της καρδιάς μου: Πότε θα ξανάρθεις; [..]

Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει εγώ από την ώρα που μου έλειψες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι εγνώριζαν τη σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες περιπέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο. [..]

Καμιά μα καμιά αυτογνωσία μας δεν είναι ικανή να προβλέψει την αντίδρασή μας κάποια δεδομένη ώρα όταν πράγματι αυτή η ώρα φτάσει. [..]

Γυρνούσες πάλι σε μένα.

Η τραγωδία μου τελείωνε πιο κακόγουστα και κοινότυπα κι απ’ το αίσιο τέλος παλιάς ταινίας ελληνικής. [..]

Μου είπες: Εντάξει, κέρδισες, θέλω ξανά να γυρίσω κοντά σου.

Τούτη η νίκη μου δεν μ’ ενδιαφέρει πια, τούτη η ήττα σου δεν είναι αυτό που γυρεύω.

Και τώρα, σου είπα όχι εγώ για να διαφυλάξω απ’ την παρουσία σου το πολύτιμο απόσταγμα της απουσίας σου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ, 

Ιστορίες με καλό τέλος, (Διηγήματα),

εκδόσεις Φιλιππότη (1987), 12η έκδοση (2000)

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη..

♪♫ Όταν χαράζει - Γιάννης Αγγελάκας

Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε; - Γιάννης Αγγελάκας

Artpics - Fabrizia Milia

Πριν αρχίσουν όλα

Είχαν κιόλας αρχίσει

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί

Τα ίχνη μου και ο δρόμος μου προϋπήρχαν

Τ' ακολούθησα

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;

εκδόσεις Λιβάνη (1999)