Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων - Jean – Michel Guenassia

Fabrizia Milia

-  " .. Τι ν’ απόγιναν τα πουλιά της ψυχής μας;

Στην πλατιά πεδιάδα πέταξαν

Με τις ανελέητες κραυγές τους

Και την τρέλα τους, όμοια με σβούρες που αδιάκοπα γυρίζουν

Αυτά που πάθη μάς ξυπνούν δεν έχουν τέλος

Τα μάτια κίτρινα και κόκκινα

για τα μίση που ξεχάστηκαν

Οι ασάλευτες σημύδες

Ξαναμιλώ στη νύχτα

Στην ομίχλη που διαλύεται

Η αιωνιότητα είναι μια μέρα.."

Με κοίταξε με πρωτοφανή ένταση. Με βλέμμα καθαρό αλλά πυρετικό. Περίμενα ν’ αρχίσει τις ερωτήσεις. Δεν είπε τίποτα. Πήρε το χέρι μου και το έσφιξε στο δικό της. Μείναμε έτσι δίχως να μιλάμε. Τα λόγια ήταν περιττά. 

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του

ΖΑΝ - ΜΙΣΕΛ ΓΚΕΝΑΣΙΑ, Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων,

εκδόσεις Πόλις (2011)