Οι κάργιες - Αλκυόνη Παπαδάκη

www.tumblr.com

• Μην περιφρονείς, κύριος, τα σκουπίδια. Σκέφτηκες πως μπορεί να πέταξε κανείς ηλίθιος μιαν ακριβή πορσελάνη, γιατί ήτανε λίγο ραγισμένη;
• Αχουου! Όποτε μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά. Τα 'χασα, μου τα κλέψανε, τα κατάπια, κύριος οίδε. Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα, να την προφυλάξω.
• Αναρχική; Εγώ; Χα χα χα! Άσχετο. Εγώ απλώς έφευγα. Και κει στο φεύγα μου, έσπασα και μερικές βιτρίνες, άθελά μου.
• Αν ζητάω τη σωτηρία; Και βέβαια τη ζητάω. Έχω χάσει το δρόμο κι άρχισε να σκοτεινιάζει. Τα χέρια μου παγώσανε. Τρεκλίζω. Φοβάμαι, γαμώτο μου. Γιατί δε φωνάζω; Καλέ τι μας λες! Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι όταν ζητάς τη σωτηρία; Να πλακώσουν οι Σωτήρες.
• "..Ποτέ να μην είσαι σίγουρη για τίποτα Ατόπη. Και προπαντός μη βιάζεσαι να εξαργυρώνεις τις σιγουριές σου. Άσε, βρε μάτια μου, και κάτι.. Άσε μερικά πράγματα ν' ανεμίζουνε στον αέρα, άσε και μερικά να τα νομίζεις. Χάλασε ο κόσμος, δηλαδή;"
• Τα περισσότερα, Φιλίνα αγαπημένη, είναι ένα ψέμα. Ακόμα και τα πιο όμορφα. Ακόμα και τα πιο σημαντικά. Ψέματα χλιδάτα είναι, μάτια μου, μη νομίζεις, μόνο που αυτά τα ψέματα είναι το ρούχο της ψυχής, δε γίνεται να την παρατήσεις ολόγυμνη, θα σου ξεπαγιάσει, κατάλαβες;
• Τακ τακ τακ.. Μπάζει η στέγη. Δόξα τω Θεώ, δε χάλασα.
• Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα.. Να κυλιόμουνα μέσα της, να 'κανα τούμπες, να 'πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα.. Να 'ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν' απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.
• "Να μπορούσα, λέει", σκέφτηκε η Ιβανή, "να φωνάξω σ' αυτούς εκεί κάτω: βγάλτε, βρε κακομοίρηδες, το καϊμάκι από το βλέμμα σας! Έχετε δει ποτέ καρδερίνα να λούζεται σε μια λακκούβα νερό; Έχετε νιώσει ν' ανατριχιάζει η ψυχή σας από το γέλιο μιας μανταρινιάς ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι;" Ύστερα χαμήλωσε απότομα και κάθησε στο ίδιο κλαδί με τις άλλες. "Ιχόοο! Τι άρωμα έχει το χαμόγελο;"
• "Ψάχνεις να βρεις το Θεό, μάτια μου; Και τι είσαι στραβή; Κοίταξε κείνη την κίτρινη μαργαρίτα: μέσα στην καρδιά της έχει το θρόνο του ο Θεός. Κοίταξε κείνη τη χρυσόμυγα που κάθεται στο άγουρο μανταρίνι: καβάλα στα φτερά της σεργιανάει τον κόσμο ο Θεός. Ιχοχόοοο". 

Αποσπάσματα από το βιβλίο της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Οι κάργιες,

εκδόσεις Καλέντης (1997)