Καντάτα - Τάσος Λειβαδίτης

i4244.tumblr.com

α' ημιχόριο

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες,

και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε

στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν εδώ και αιώνες οι άντρες για να τους

αρέσουμε - 

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο το γυμνό,

κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,

κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ' 

τη λαγνεία

ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντοτε γυρεύαμε το καλύτερο.

[..]

Που είσαι, λοιπόν, πες μου, που είσαι - σ' αναζητάω

σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας

σ' ένα σπίτι που πιάσε φωτιά.

[..]

χορός

Στέρησέ μας τη δόξα και τον έρωτα, στέρησέ μας τ' όνειρο

ή τη φιλία, στέρησέ μας ακόμα

και την υπομονή - μονάχα ένα μη μας στερήσεις, ω απέ-

ραντη, αναρίθμητη ζωή!

Γιατί όλα τα πλούτη αν τάχεις και σου λείψει αυτό,

είσαι φτωχός. Όλες τις δόξες κι αν αποχτήσεις,

είσαι έρημος - μη, μη, μη μας στερήσεις ποτέ, ω άγια,

γλυκειά ζωή

την αγάπη μας για σένα!

[..]

ποιητής

Γιατί αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τι άλλο είναι λοιπόν

η παντοδυναμία

απ' την απέραντη τούτη δίψα. Νασαι τόσο πρόσκαιρος, και

να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια!

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Καντάτα,
Για δύο δισεκατομμύρια φωνές,

εκδόσεις Ακμών (1960)