Αδιάφορος.. αδιάφορος.. αδιάφορος.. Πολύ γνωστή μου λέξη. Κάποτε την ικέτευα. Κική Δημουλά.

Τα όνειρα δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω. Να τα κάψω, θα μείνουν οι στάχτες τους να στοιχειώνουν τις νύχτες μου. Άντεια Φραντζή

Ησυχία - Όποιος πνίγεται δεν φωνάζει πάντα βοήθεια. Αλλά δεν φοβάμαι. Ξέρω των σκοταδιών τους νόμους. Κική Δημουλά

sepultos.tumblr.com

Μάταιες αποφάσεις - Τάσος Λειβαδίτης

pic

Κάθομαι μερικές φορές και σκέφτομαι:

να μπορούσα, λέει, 

να ξαναγυρίσω στο παρελθόν

να τακτοποιήσω μερικά πράγματα,

ν' αποτελειώσω κάποια άλλα,

Όμως τί σημασία θα 'χε;

Είμαι κουρασμένος από τόσους χωρισμούς,

τόσα πρωινά,

τόσα απογεύματα.

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις - Πάμπλο Νερούδα

Μ’ αρέσει όταν σωπαίνεις
Είσαι σαν απουσία

Σαν να μ’ ακούς από μακρυά

Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει

Τα μάτια σου μοιάζει να ταξιδεύουν απλανή

Καθώς τα χείλη σου ένα φιλί τα ’χει σφραγίσει

Σαν κάθε τι να ’ναι γεμάτο απ’ την ψυχή μου

Αναδύεσαι από τα πάντα

Γεμάτη με την ψυχή μου

Είσαι η ψυχή μου

Μια ονειρική πεταλούδα

Η ολοζώντανη μορφή της Μελαγχολίας

Μ’ αρέσει όταν στέκεις σιωπηλή

Μοιάζει να είσαι τόσο μακρυά

Σαν να θρηνείς

Σαν πεταλούδα που ζητάει να φωλιάσει σαν περιστέρι

Και με ακούς από μακρυά

Αλλά η φωνή μου δεν σε φθάνει

Πάρε με κοντά σου να έρθω να κουρνιάσω στη γαλήνη σου

Και άσε με να σου μιλήσω με τη σιωπή σου

Που λάμπει σαν ήλιος

Που είναι απλή σαν βέρα

Είσαι σαν την αταραξία της νύχτας

Δοσμένη στους αστερισμούς

Και η σιωπή σου μοιάζει τόσο με των αστεριών

Τόσο απόμακρη και τόσο λαμπερή

Μ’ αρέσει όταν στέκεις απόμακρη 

και σιωπηλή σαν μαρμαρωμένη

Είναι σαν να έχεις χαθεί στη θλίψη

Σαν να έχεις πεθάνει

Μια λέξη τότε, ένα σου χαμόγελο είναι αρκετό

Να με κάνει ευτυχισμένο

Ευτυχισμένο που είσαι πάλι κοντά μου

Και συστέλλομαι, κι επανέρχομαι βίαια (προς καθησυχασμόν) στη νόμιμη και παραδεκτή περιοχή στην εγκόσμια πίκρα. Και διαψεύδομαι. Κική Δημουλά

Fabricia Milia

Η Σατραπεία - Κ. Π. Καβάφης

pic

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται,

να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Κι τί φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηγαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει,

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε,

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά που θα σ' τα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία,

και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Αγκάλιασε..

pic

..σφιχτά τον εαυτό σου. Κρύψου κάτω απ' το δέρμα σου. Μέσα στις χούφτες σου. Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου. Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις, μόλις περάσει η καταιγίδα. Αλκυόνη Παπαδάκη

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα - Κ.Γ. Καρυωτάκης

pic

Παιδικό

Τώρα η βραδιά,

γλυκιά που φτάνει,

θα μου γλυκάνει

και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί

θα δω, θα νιώσω

οι άνθρωποι πόσο

είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:

"Άστρα μου, αστράκια,

τ' άλλα παιδάκια

θα τ' αγαπώ.

"Ας με χτυπούν

πάντα κι ακόμα.

Θα 'μαι το χώμα

που το πατούν.

"Άστρα, καθώς

άστρο και κρίνο

έτσι θα γίνω

τώρα καλός."

Κ. Γ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ,

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, 
εκδόσεις Διάμετρος 

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει ―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός. Κική Δημουλά

melisica.tumblr.com

Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω - Νίκος Εγγονόπουλος

weheartit.com

Κλειδιά

ή μάλλον

το ειδύλλιον της λιμνοθάλασσας

II

μην κλαις - μην κλαις καλή -

τις μέρες που περάσαν:

η γη σιγά 

και πριν ακόμη ο ήλιος που τόσο αγαπάμε σβήση

- και δεν σκοπεύει πια για μας να ξαναβγή -

θα σε πάρω

- για να προχωρήσουμε -

απ' το λεπτό χεράκι

βλέπεις εκείνο το μνημείο

εκεί πέρα

θ' ανοίξουμε την πόρτα

και θα μπούμε:

εκεί θα σε πάρω αγκαλιά

κι αγκαλιασμένοι έτσι μια για πάντα

θα χαθούμε

μες στης Δευτέρας Παρουσίας

τα πολύχρωμα

γυαλιά

Απόσπασμα από τη ποιητική συλλογή του
ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω,

εκδόσεις Ίκαρος (1957)

Απάνθισμα (Τάσου Λειβαδίτη) - επιλογή Γιώργος Δουατζής

tumblr.com

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)

δωσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.

Ανάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.

Τί θ' απογίνουμε, αγαπημένη;

μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;

Πώς θ' άνοιγα μια πόρτα όταν δε θα 'τανε για να σε συναντήσω

πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα 'ναι για να σε βρω;

Ήταν σα να 'χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε

ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Κι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.

έτσι λέει ο Ηλίας: "εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα"

κι ας του 'χουν κόψει και τα δυο του χέρια.

Κι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε τη μέρα μας.

Κι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.

Τότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.

Σ' έβρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.

Γιατί πριν μπεις ακόμη στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα ονειρά μου

αγαπημένη μου.

Μα και τι να πει κανείς

όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου

τόσο μεγάλα.

Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ' όλα τα χνωτισμένα 

τζάμια τ' όνομά σου

κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου

κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.

Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου

ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου

τότε

που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη 

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Το παιδί μας, Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει μ' όλους τους

ανθρώπους

που δικαιώνουν τη ζωή.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι

του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

Και τότε

όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια

θα 'ναι δικά μας.

Θα 'θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη..

Να το φωνάξω τόσο δυνατά 

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν

στο ήρεμο ψωμί,

στα δίκαια χέρια,

στην αιώνια ελπίδα,

πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,

να 'χουμε πεθάνει..

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ,

Απάνθισμα (Τάσου Λειβαδίτη), 
επιλογή Γιώργος Δουατζής,
εκδόσεις Κέδρος (1997)

Η Ελένη - Γιάννης Ρίτσος

tumblr.com

Ω, ναι, γελάω καμιά φορά,

κι ακούω το γέλιο μου βραχνό ν' ανεβαίνει. 

Όχι απ'το στήθος πια, 

πολύ πιο κάτω, απ' τα πόδια. 

Πιο κάτω, 

μες από τη γης.

Και γελάω.

Πως ήταν δίχως νόημα όλα,

δίχως σκοπό και διάρκεια και ουσία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, Η Ελένη,

εκδόσεις Κέδρος (1972)

Come near me - Massive Attack, Ghostpoet

Μικρά ποιήματα - Ντίνος Χριστιανόπουλος

sad-plath.tumblr.com

στάξε μου το σάλιο σου

να γίνω λάσπη

ως πότε θα 'μαι 

χώμα ξερό;

~~~

το φιλί

ενώνει πιο πολύ

απ' το κορμί

γι' αυτό το αποφεύγουν

οι πιο πολλοί

~~~

ντροπιασμένος με χαμόγελα

αισιόδοξος ως το χαμό

Απ' ό,τι άργησε να 'ρθει κι από ό,τι δεν ήρθε, χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε, τι είναι μη γνωρίζοντας. Κική Δημουλά

pic

Beware those who seek constant crowds for they are nothing alone. Charles Bukowski

Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι μεσαίοι άνθρωποι μιλούν για γεγονότα. Οι μικροί άνθρωποι μιλούν για τους άλλους. Πλάτων

tumblr.com

-Γιατί τα κάνεις αυτά; -Γιατί είμαι αδύναμη, κακομαθημένη και σ’ αγαπάω. Μαλβίνα Κάραλη

deathua.tumblr.com

Αν δεν θες να χάσεις τα μάτια και το μυαλό σου, να ακολουθείς τον ήλιο περπατώντας στη σκιά. Φρίντριχ Νίτσε

by Charlotte Clara

Προσωπικά ~ 31

theleoisallinthemind.tumblr.com

Η μνήμη συχνά εγκλωβίζει.

Dreamer

What matters most is how well you walk through the fire. Charles Bukowski

Ο διακεκριμένος πλανήτης - Νικηφόρος Βρεττάκος

artmorte.tumblr.com

Μέσα από το τείχος

Ψηλώνουν τριγύρω μου τα χαρτιά, τα βιβλία,

τα γράμματα. Έρχονται, φεύγουν,

αναπάντητα τα ερωτήματα. Ήρθε

καιρός που οι λέξεις δεν λένε τίποτα.

(Έχουν αδειάσει όλες οι λέξεις).

Μοναξιά δίχως όρια σχηματίζουν

τριγύρω μου κάθε τόσο τα γεγονότα.

Κι αν μιλώ που και που, αυτό είναι

για ναχω συντροφιά τη φωνή μου.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, 
Ο διακεκριμένος πλανήτης,

εκδόσεις Τρία Φύλλα (1983)

Δε χρειάζεται να θυμηθείς. Το ξέρουμε. Γιάννης Ρίτσος

mxknxe.tumblr.com

Σαν αυγό με ρούφηξε η νύχτα – σαν τσόφλι με πέταξε. Ντίνος Χριστιανόπουλος

glow-lovely.tumblr.com

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος. Μανόλης Αναγνωστάκης

www.flickr.com/photos/retrotendence/

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ. Μπέρτολτ Μπρεχτ

www.flickr.com/photos/sparth/

Άντρας είναι αυτός..

loveviral.tumblr.com

..που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μη μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε. Μαλβίνα Κάραλη

Προσωπικά ~ 30

naerrows.tumblr.com

Η ουσία βρίσκεται σε αυτά που δε λέμε.

Dreamer

Προσωπικά ~ 29

by Sofy Brinister

Να δίνεις όσα περισσότερα μπορείς, αλλά να κρατάς την αξιοπρέπειά σου.

Dreamer

Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος. Albert Camus

via

Ο θείος Βάνιας - Αντόν Τσέχωφ

via oneireuomai-kosmous

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

ΣΟΝΙΑ

Ώστε κι εσείς δεν είσαστε ικανοποιημένος από τη ζωή;

ΑΣΤΡΩΦ

Τη ζωή, γενικά, την αγαπάω, αλλά, τη δική μας ζωή, τη μικροαστική, επαρχιώτικη ζωή στη Ρωσία - αυτή δεν την υποφέρω. Την περιφρονώ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Όσο για την προσωπική μου ζωή, ένας Θεός ξέρει αν της βρίσκω έστω κι ένα καλό. Ξέρετε, όταν κάποια νύχτα σκοτεινή περνάς το δάσος και βλέπεις μακριά να τρεμοσβήνει ένα φωτάκι, δεν λογαριάζεις ούτε την κούραση, ούτε το σκοτάδι, ούτε τα κλωνάρια που σου γδέρνουν με τ' αγκάθια τους το πρόσωπο.. Εγώ, όπως είναι γνωστό, δουλεύω όσο κανένας άλλος στην επαρχία μας, η μοίρα με χτυπάει ασταμάτητα και συχνά υποφέρω αφόρητα - όμως δεν βλέπω κανένα φωτάκι να τρεμοσβήνει μακριά. Για τον εαυτό μου δεν έχω τίποτα να περιμένω πια, και τους ανθρώπους δεν τους αγαπάω.. Είναι χρόνια τώρα που δεν αγαπάω κανέναν.

ΣΟΝΙΑ

Κανέναν;

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ, Ο θείος Βάνιας,

εκδόσεις Ηριδανός

Επιστροφή!

sorethroatkid

Καλή χρονιά φίλοι bloggers!

Εύχομαι να περάσατε όμορφα στις γιορτές,
με τα αγαπημένα σας πρόσωπα..

Με αυτή μου την ανάρτηση θα ήθελα να σας "προτείνω"
δύο ταινίες που είδα πρόσφατα και ξεχώρισα.

Προβάλλονται αυτή τη περίοδο στους κινηματογράφους

και ίσως θα ήταν μία καλή ευκαιρία
(αν το επιθυμητέ κι εσείς οι ίδιοι φυσικά) να τις δείτε!

η πρώτη πρότασή μου είναι: Ο Μικρός Πρίγκιπας | The Little Prince (trailer)

www.imdb.com

(από 31 Δεκεμβρίου 2015 στους κινηματογράφους)

///

και η δεύτερη: Ένας άλλος κόσμος | Worlds Apart Greek (trailer)

www.imdb.com

(από 17 Δεκεμβρίου 2015 στους κινηματογράφους)

Καλή προβολή :)