Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Gabriel Garcia Marquez






Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

6 σχόλια:

  1. Γιώργος12 Ιουνίου 2012 στις 5:13 μ.μ.

    Μεγάλο δίκαιο!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. La Romantique12 Ιουνίου 2012 στις 8:40 μ.μ.

    Υπέροχο κείμενο... =)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. airis12 Ιουνίου 2012 στις 9:40 μ.μ.

    Γεμίζουμε μόνοι μας τις τελίτσες.....
    Είναι σαν να έχουμε γυάλινες σφαίρες και να τα διαβάζουμε όλα: σκέψεις, όνειρα, ελπίδες!
    Αλλά! ....Αλλά δεν υπάρχουν γυάλινες σφαίρες γαμώτο! Δεν υπάρχουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. marie12 Ιουνίου 2012 στις 9:59 μ.μ.

    Καλησπέρα Γιώργο, la Romantique, @iris! Δεν υπάρχουν γυάλινες σφαίρες @iris δυστυχώς για να τα διαβάσουμε, αλλά ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Αυτή είναι η γοητεία της ζωής. Το απροσδόκητο και το αναπάντεχο. Γνωρίζοντας πράγματα, ίσως μας απέτρεπε από το να προσπαθούμε αρκετα, ακόμη και στο να νιώσουμε. Θα ήταν όλα δεδομένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. airis13 Ιουνίου 2012 στις 3:55 μ.μ.

    Ναι...για αυτό θα πρέπει να λέμε αυτό που νιώθουμε...αυτό που θέλουμε! Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβει το κεφαλάκι μας:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. marie13 Ιουνίου 2012 στις 10:29 μ.μ.

    Μα εμείς πια είμαστε των ακρων! Κάποιοι λένε εύκολα και γρήγορα πράγματα (που τις περισσότερες φορές είναι απλά ενθουσιασμός) και άλλοι δεν εξωτερικεύουν ποτέ τι νιώθουν (εκείνοι συνήθως πονάνε πιο πολύ).. Μια μέση οδός πιστεύω θα ήταν το επιθυμητό.. Άραγε μπορούμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή