Ερωτικά ποιήματα - Pablo Neruda

Apple blossom's night by lateris-ventilagium

Το κλεμμένο κλαδί

Στη νύχτα θα μπούμε 

για να κλέψουμε

ένα κλαδί ανθισμένο.

Θα περάσουμε τον τοίχο,

στον ερεβώδη ξένο κήπο,

δυο σκιές μες στο σκοτάδι.

Ακόμα δεν έφυγε ο χειμώνας,

και ξαφνικά η μηλιά

μοιάζει να έγινε 

καταρράχτης αστεριών ευωδιαστών.

Στη νύχτα θα μπούμε

ως το τρεμουλιαστό της στερέωμα,

και τα μικρά σου χέρια και τα δικά μου

θα κλέψουν τ' αστέρια.

Και σιωπηλά,

στο σπίτι μας,

στη νύχτα και στο σκοτάδι,

με τα βήματά σου θα μπει

το άηχο βήμα της ευωδιάς

και με τα πόδια μ' άστρα γεμάτα

το διάφανο σώμα της άνοιξης.

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ, Ερωτικά ποιήματα,
[δίγλωσση έκδοση],

εκδόσεις  Πατάκη (2009), 14η έκδοση (2012)

Πόλη των Αγγέλων - Charles Bukowski

Fabrizia Milia

Κατακάθια θλίψης

Στ' ανατολικά του Σουέζ της καρδιάς μου

αρχίζει ένα βουητό βουητό βουητό

σκοτεινό ακίνητο, ακίνητο σκοτεινό

και ξαφνικά το Καλοκαίρι μπαίνει στο σπίτι

ορμητικά σαν σέντερ φορ

στο νοητό τέρμα της καρδιάς μου!

[..]

θλίψη, χριστέ μου, θλίψη,

αυτό το κατακάθι θλίψης,

αστέρια και λωρίδες θλίψης,

καταρράχτες θλίψης

κύματα θλίψης

θλίψη σε έκπτωση

παντού..

[..]

Ασφικτυώ, Κολούμπια, και τα νεκρά άλογα της

ψυχής μου

με χαιρετούν από τις πύλες

με χαιρετούνε νυσταγμένο, Ιστορικοί εσείς

κοιτάξτε αυτό το τρυφερότατο Παρελθόν

τινάζεται ξυπνώντας

με όνειρα γκέισας, διάτρητοι νεκροί

από πλήξη!

[..]

..θα μπορούσα να καταπιώ το κενό

θα μπορούσα να ρίξω φωτοβολίδες αγάπης

μέσα στο σκοτάδι

θα μπορούσα να παρακαλέσω την Ινδία

για το υποχωρητικό σου σάπιο άχυρο..

[..]

..λέω, άδραξε τους πεθαμένους θεούς μέσα

στο χορτάρι των καβουριών!

Λέω ότι ο φοίνηκας είναι επικερδής

Λέω, κοίτα, κοίτα, κοίτα

γύρω μας:

όλη η αγάπη είναι δική μας

όλη η ζωή είναι δική μας

ο ήλιος είναι ο σκύλος μας δεμένος στο λουρί του

τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει! [..]

Αποσπάσματα από το βιβλίο του

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ,  Πόλη των Αγγέλων,

Επιλογή από το Hot Water Music,

εκδόσεις Απόπειρα (1992)

Γεμίζω, αδειάζω έρωτα. Τίποτα δε πρέπει να γεμίζει πάνω από τα όρια του. Διαφορετικά ξεχειλίζει, λερώνει, σε βάζει σε μπελάδες. Γιάννης Αγγελάκας

Fabrizia Milia

Λείπω, Λείπεις, Λύπη. Αντιγόνη Βουτσινά

Artpics - Dasha ShaDe

Προσωπικά ~ 21

Fabrizia Milia

Χρειαζόμαστε πολύ χρόνο τελικά, για να κατανοήσουμε το λίγο.

Dreamer

Η εφηβεία της λήθης - Κική Δημουλά

Fabrizia Milia

Μας αγάπησαν

Τις προάλλες που ήταν παγωνιά πεισματωμένη

κι είχε μια μαγκουφιά σπιούνου το απόγευμα

ένα πουλί όλο όλο μέσα σε τόσο χέρσο ύψος

ισορροπώντας σε καλώδιο τρεμουλιάρικης

τηλεπικοινωνίας ράμφιζε παραισθητικά τη λάμπα

του σβηστού ακόμα δρόμου σαν να ήτανε τροφή

Μακάρι να νομίζει ότι χόρτασε.

Να νομίζουμε. Πάση θυσία. Oύτε στιγμή

να ξέρουμε

Να νομίζουμε. Είναι το μόνο ράμφος που νοιάζεται

να εξευρίσκει την τροφή της αντοχή μας.

Χυμάει πάνω στο ξεκάθαρο το ξεπουπουλιάζει

και το παραχώνει ζωντανό μες στην απώθησή του.

Και πλέον ασφαλείς χτίζουμε σπίτια άμιλλα

αυτοκίνητα πρόοδο φθόνους ουρανοξύστες

υπερταχείες αρρώστιες ταξίδια σε άγνωστα

ευημερούντα λάθη.

Τόσο πολύ νομίζουμε ώστε

όσακις πίνουμε καφέ συλλογισμένον

παρέα μ' εκείνη την κακόκεφη υπενθύμιση

πως είναι η ζωή συντομότατη

να νιώθουμε μια λύπηση τόσο αφ' υψηλού

μια συμπόνια τόσο φευγαλέα

γι' αυτή τη συντομία

σαν ν' αφορά ξένη ζωή και όχι τη δική μας.

Να νομίζουμε. Να νομίζουμε πάση θυσία. Αλλιώς

δεν μας αγάπησε κανείς.

Όχι όχι ουδ' επί στιγμή να νομίζουμε

πως ούτε εμείς ποτέ μας αγαπήσαμε.

Όχι. Τέτοιαν ισοπαλία θλιβερή

δεν θέλει να φέρει η παραίσθηση.

Χίλιες φορές να νικηθεί.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η εφηβεία της λήθης,

εκδόσεις Στιγμή (1994)

Η εκλογή μου (Ποιήματα 1933-1991) - Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο ανθρακωρύχος

Ότι κι αν γράψεις λόγια θα’ ναι.

Αυτά τα λόγια που ζητώ να εξαφανίσω

κι είναι γι’ αυτό που έχω κόψει το χέρι μου.

Κι είναι γι’ αυτό που ζυμώνομαι

Νύχτα μέρα με τη φωτιά, που πατήθηκα

κι έλιωσα κάτω όπως ένα

τριαντάφυλλο κόκκινο.

Θέλω να γίνω ενός άλλου είδους νερό. 

Μιαν άλλου είδους γλώσσα.

Σαν αχτίνες χρυσές να τρυπώνω τα λόγια μου

μες απ’ τους πόρους σας, δίχως να ξέρετε,

προχωρώντας και φέγγοντας, βαθύτερα, όλο

και βαθύτερα μες στις καρδιές σας, καθώς

τις μαύρες στοές της γης

κατεβαίνοντας

ο ανθρακωρύχος με το λυχνάρι του.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, Η εκλογή μου (Ποιήματα 1933-1991),

εκδόσεις Ποταμός (1998)

Τιμάνδρα - Θοδωρής Καλλιφατίδης

Fabrizia Milia

Ξαφνικά ήθελα όλα τα αινίγματα κι όλους τους μύθους να με σκεπάζουν σαν μεγάλα δέντρα, να ξεκουραστούν στη σκιά τους από το ρεύμα του χρόνου, που μας παίρνει όλους, αόρατο αλλά πραγματικό, τόσο πραγματικό που κάνει την υπόλοιπη πραγματικότητα απίθανη.

Ο χρόνος είναι η μόνη πραγματική διάσταση αυτού του κόσμου κι είναι η μόνη που δεν  βλέπουμε. Κι όμως μαχόμαστε εναντίον της, προσπαθούμε να τη μετρήσουμε με τις ρυτίδες μας, ενώ στο βάθος ξέρουμε πως δεν είμαστε παρά τυχαίες συμπτώσεις.

Απόσπασμα από το  μυθιστόρημα του

ΘΟΔΩΡΗ ΚΑΛΛΙΦΑΤΙΔΗ, Τιμάνδρα,

εκδόσεις Γαβριηλίδης (1994)

Άσε τα πράγματα να συμβαίνουν, το καθένα στον καιρό του, και μη προσπαθείς ποτέ να σπρώξεις το ποτάμι. Χόρχε Μπουκάι

Προσωπικά ~ 20

Fabrizia Milia

Και στο πιο νεκρό κομμάτι του εαυτού μου, απόψε λείπεις.

Dreamer

Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε ταξίδευα κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε περίμενα. Όχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές. Κική Δημουλά

Oihane Molinero

Έντεκα σονέτα του σκοτεινού έρωτα - Federico García Lorca

Anka Zhuravleva

Ο Ποιητής λέει την αλήθεια

Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω

για να μ’ αγαπήσεις και να με κλάψεις

κάποιο απόβραδο αηδονιών

μ’ ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.

Θέλω ν’ αφανίσω το μοναδικό τεκμήριο

για τη δολοφονία των λουλουδιών μου

και να μετατρέψω το θρήνο μου και τους ιδρώτες μου

σ’ αιώνιο σωρό σκληρού σταριού.

Να μη σωθεί ποτέ το κουβάρι

του σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς, παντοτινά φλογερό

με υπέργηρο ήλιο κι αρχαία σελήνη·

Κι αυτό που δε μου δίνεις και δε σου ζητώ

να ‘ναι του θανάτου, να μην αφήσει

μήτε έναν ίσκιο για την τρικυμισμένη σάρκα.

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ, Έντεκα σονέτα του σκοτεινού έρωτα,

εκδόσεις  Ελεγεία (2008)

Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο.. εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου! Τάσος Λειβαδίτης

Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Αλκυόνη Παπαδάκη

Artpics - Samaneh Hallaj

Συμβαίνει. Συμβαίνει να μισείς τη χυδαιότητα κι όμως να κάθεσαι και να την αποδέχεσαι. Ενίοτε και να την υποδέχεσαι, μην τυχόν και ξύσεις τις πληγές. Αφού στο κάτω κάτω δεν μπορείς να βγάλεις πιστόλι, ρε φίλε. Πώς να το κάνουμε; Εσύ μια ζωή κερνάς σοκολατάκια· ακόμα και σ’ αυτούς που σε ληστεύουν.

Το τέρμα της ταπείνωσης μπορεί να είναι η αγιοσύνη.

Μπορεί.. Δεν είναι σίγουρο.

Πάντως αυτοί που υπομένουν την ταπείνωση είναι μάλλον οι δυνατοί. Είναι εκείνοι που πεθαίνουν κι ανασταίνονται μόνοι τους δέκα φορές ημερησίως. Κι ακόμα περισσότερες, αν τους λάχει. Είναι εκείνοι που φυτρώνουν σ’ ένα χώμα ξερό. Ή πάνω σ’ ένα σωρό πέτρες. Ή πάνω σε μια γκρεμισμένη σκεπή. Κι όχι μόνο φυτρώνουν, αλλά γεμίζουν και τον τόπο με λουλούδια.

Ίσως τις ηρωικότερες πράξεις τις κάνουν σ’ αυτό τον κόσμο οι αντιήρωες. Μόνο που γι’ αυτούς δεν υπάρχουν ύμνοι και δοξαστικά. Δεν υπάρχουν τιμές.

Ούτ’ ένα μνημείο, που να πάρει και να σηκώσει..

Ούτ’ ένα μνημείο δε στήθηκε ποτέ πουθενά που να γράφει: «Σ’ αυτόν που είχε την αντοχή να ταΐζει στα όρνια την ψυχή του με το μάταιο όνειρο πως κάποτε μπορεί και να τα εξημερώσει».

[..]

Ποιος πήγε αλήθεια ποτέ να δει αυτές τις γυναίκες τις «δυναμικές», τα «παλικάρια», τους «βράχους» το βράδυ που ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους και κλείνουν το φως; Ποιος πήγε ποτέ να τις δει τη στιγμή που ξεφασκιώνουν την καρδιά τους και την αφήνουν να γείρει στο μαξιλάρι και να γλείψει τις πληγές της. Κανείς. Ούτε ο Θεός. Σίγουρα.

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα,

εκδόσεις Καλέντης (1999)