Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα - Αλκυόνη Παπαδάκη

Artpics - Samaneh Hallaj

Συμβαίνει. Συμβαίνει να μισείς τη χυδαιότητα κι όμως να κάθεσαι και να την αποδέχεσαι. Ενίοτε και να την υποδέχεσαι, μην τυχόν και ξύσεις τις πληγές. Αφού στο κάτω κάτω δεν μπορείς να βγάλεις πιστόλι, ρε φίλε. Πώς να το κάνουμε; Εσύ μια ζωή κερνάς σοκολατάκια· ακόμα και σ’ αυτούς που σε ληστεύουν.

Το τέρμα της ταπείνωσης μπορεί να είναι η αγιοσύνη.

Μπορεί.. Δεν είναι σίγουρο.

Πάντως αυτοί που υπομένουν την ταπείνωση είναι μάλλον οι δυνατοί. Είναι εκείνοι που πεθαίνουν κι ανασταίνονται μόνοι τους δέκα φορές ημερησίως. Κι ακόμα περισσότερες, αν τους λάχει. Είναι εκείνοι που φυτρώνουν σ’ ένα χώμα ξερό. Ή πάνω σ’ ένα σωρό πέτρες. Ή πάνω σε μια γκρεμισμένη σκεπή. Κι όχι μόνο φυτρώνουν, αλλά γεμίζουν και τον τόπο με λουλούδια.

Ίσως τις ηρωικότερες πράξεις τις κάνουν σ’ αυτό τον κόσμο οι αντιήρωες. Μόνο που γι’ αυτούς δεν υπάρχουν ύμνοι και δοξαστικά. Δεν υπάρχουν τιμές.

Ούτ’ ένα μνημείο, που να πάρει και να σηκώσει..

Ούτ’ ένα μνημείο δε στήθηκε ποτέ πουθενά που να γράφει: «Σ’ αυτόν που είχε την αντοχή να ταΐζει στα όρνια την ψυχή του με το μάταιο όνειρο πως κάποτε μπορεί και να τα εξημερώσει».

[..]

Ποιος πήγε αλήθεια ποτέ να δει αυτές τις γυναίκες τις «δυναμικές», τα «παλικάρια», τους «βράχους» το βράδυ που ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους και κλείνουν το φως; Ποιος πήγε ποτέ να τις δει τη στιγμή που ξεφασκιώνουν την καρδιά τους και την αφήνουν να γείρει στο μαξιλάρι και να γλείψει τις πληγές της. Κανείς. Ούτε ο Θεός. Σίγουρα.

Αποσπάσματα από το μυθιστόρημα της

ΑΛΚΥΟΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ, Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα,

εκδόσεις Καλέντης (1999)