Η εφηβεία της λήθης - Κική Δημουλά

Fabrizia Milia

Μας αγάπησαν

Τις προάλλες που ήταν παγωνιά πεισματωμένη

κι είχε μια μαγκουφιά σπιούνου το απόγευμα

ένα πουλί όλο όλο μέσα σε τόσο χέρσο ύψος

ισορροπώντας σε καλώδιο τρεμουλιάρικης

τηλεπικοινωνίας ράμφιζε παραισθητικά τη λάμπα

του σβηστού ακόμα δρόμου σαν να ήτανε τροφή

Μακάρι να νομίζει ότι χόρτασε.

Να νομίζουμε. Πάση θυσία. Oύτε στιγμή

να ξέρουμε

Να νομίζουμε. Είναι το μόνο ράμφος που νοιάζεται

να εξευρίσκει την τροφή της αντοχή μας.

Χυμάει πάνω στο ξεκάθαρο το ξεπουπουλιάζει

και το παραχώνει ζωντανό μες στην απώθησή του.

Και πλέον ασφαλείς χτίζουμε σπίτια άμιλλα

αυτοκίνητα πρόοδο φθόνους ουρανοξύστες

υπερταχείες αρρώστιες ταξίδια σε άγνωστα

ευημερούντα λάθη.

Τόσο πολύ νομίζουμε ώστε

όσακις πίνουμε καφέ συλλογισμένον

παρέα μ' εκείνη την κακόκεφη υπενθύμιση

πως είναι η ζωή συντομότατη

να νιώθουμε μια λύπηση τόσο αφ' υψηλού

μια συμπόνια τόσο φευγαλέα

γι' αυτή τη συντομία

σαν ν' αφορά ξένη ζωή και όχι τη δική μας.

Να νομίζουμε. Να νομίζουμε πάση θυσία. Αλλιώς

δεν μας αγάπησε κανείς.

Όχι όχι ουδ' επί στιγμή να νομίζουμε

πως ούτε εμείς ποτέ μας αγαπήσαμε.

Όχι. Τέτοιαν ισοπαλία θλιβερή

δεν θέλει να φέρει η παραίσθηση.

Χίλιες φορές να νικηθεί.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Η εφηβεία της λήθης,

εκδόσεις Στιγμή (1994)