Dreamer: Οκτωβρίου 2013

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Επιμένω σ' έναν άλλο κόσμο. Τον έχω τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχω σεργιανήσει μέσα του, που πια, είναι αδύνατο να μην υπάρχει. Χρίστος Λάσκαρης

lamerappelle.tumblr.com

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Κραυγή στα πέρατα - Μενέλαος Λουντέμης

cameronsdiary.tumblr.com

Απόψε

Απόψε που έχασα τον ίσκιο μου,

και βουλιάζω στην άπατη νύχτα.

Απόψε, που βγήκα στα τρίστρατα του μεσονυχτίου,

και ζητιανεύω λίγον ύπνο.

Απόψε που αποδήμησαν κοπάδι οι χίμαιρες

και ξεσέλωσα το άλογο της ελπίδας..

Απόψε, που σου σήκωσα το γιασμάκι

και σ' αντίκρισα, ολόγυμνη - εφτάσκημη ντροπή -

Απόψε..

Μετρήθηκα ξανά μαζί σου -

Κι ήμουν ένα μπόι ψηλότερος!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Κραυγή στα πέρατα,
εκδόσεις Παλμός (1954)

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Καντάτα - Τάσος Λειβαδίτης

i4244.tumblr.com

α' ημιχόριο

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες,

και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε

στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα

που μας φόρεσαν εδώ και αιώνες οι άντρες για να τους

αρέσουμε -

αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο το γυμνό,

κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,

κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ'

τη λαγνεία

ή την υστεροβουλία μας.

Και πάντοτε γυρεύαμε το καλύτερο.

[..]

Που είσαι, λοιπόν, πες μου, που είσαι - σ' αναζητάω

σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας

σ' ένα σπίτι που πιάσε φωτιά.

[..]

χορός

Στέρησέ μας τη δόξα και τον έρωτα, στέρησέ μας τ' όνειρο

ή τη φιλία, στέρησέ μας ακόμα

και την υπομονή - μονάχα ένα μη μας στερήσεις, ω απέ-

ραντη, αναρίθμητη ζωή!

Γιατί όλα τα πλούτη αν τάχεις και σου λείψει αυτό,

είσαι φτωχός. Όλες τις δόξες κι αν αποχτήσεις,

είσαι έρημος - μη, μη, μη μας στερήσεις ποτέ, ω άγια,

γλυκειά ζωή

την αγάπη μας για σένα!

[..]

ποιητής

Γιατί αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τι άλλο είναι λοιπόν

η παντοδυναμία

απ' την απέραντη τούτη δίψα. Νασαι τόσο πρόσκαιρος, και

να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια!

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Καντάτα,
Για δύο δισεκατομμύρια φωνές,

εκδόσεις Ακμών (1960)

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του. Γιάννης Ρίτσος

reinventamos.tumblr.com

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Κρυμμένα ποιήματα (1877-1923) - Κ. Π. Καβάφης

cokgulenadam.tumblr.com

Στες σκάλες

Την άτιμη την σκάλα σαν κατέβαινα,

από την πόρτα έμπαινες, και μια στιγμή

είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και με είδες.

Έπειτα κρύφθηκα να μη με ξαναδείς, και συ

πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,

και χώθηκες στο άτιμο το σπίτι μέσα

όπου την ηδονή δεν θα 'βρες, καθώς δεν την βρήκα.

Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ' τον δώσω,

τον έρωτα που ήθελα - τα μάτια σου με το 'παν

τα κουρασμένα και ύποπτα - είχες να με τον δώσεις.

Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν,

το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.

Αλλά κρυφθήκαμε κ' οι δυο μας

ταραγμένοι.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, Κρυμμένα ποιήματα (1877-1923),

εκδόσεις Ίκαρος (1993)

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Προθάλαμος - Στέργιος Σκιαδάς

pixel-colors.tumblr.com

Προθάλαμος

Ύστερα φάνηκαν οι Καιροί. Ήσυχοι, μερωμένοι

σαν τα μωρά που θήλασαν και χορτασμένα

κλείνουν τα μάτια. Ότι είχα

μου το πήραν έξω απ' αυτούς να μένουν

αμετακίνητοι σα βαριές σημαδούρες.

Σκέφτομαι

τις λύπες, τις μικροχαρές μου,

τα σκαλοπάτια που έχτισα με δεμένα μάτια.

Σεβάσμια δέσποινα ακατάδεχτη

η μοίρα με ατένισε με υπεροψία.

disgustedd.com

Διατομές

Μέσα στη χλαλοή τόσων πουλιών

πώς θες να ξεχωρίσω τη φωνή σου;

Ένα σπουργίτι, ένα μονάχα τόσο δα σπουργίτι.

Κι ευθύς μαλάκωσε το πάρκο.

Κρυώνεις; Μα γιατί;
Δεν σ' αγαπά λοιπόν κανείς;

Μια γλάστρα στόλιζε το περβάζι.

Κι έβρεχε και βροντούσε και χαλούσε ο κόσμος!

Όχι μη μου ζητάτε αστέρια

από τη νύχτα τη δική μου.

Κι αν σχίζεται κι αν κομματιάζεται ο ουρανός

εσύ να περιμένεις.

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΣΚΙΑΔΑΣ, Προθάλαμος,
εκδόσεις Προμηθεύς (1961)

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα, καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι. Τάσος Λειβαδίτης

just-be-unbroken-forever.tumblr.com

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Σαββατογεννημένη - Μαλβίνα Κάραλη

Εδώ και πολύ μικρό διάστημα έχω βεβαιωθεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δε με αφορά. Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δε καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη. Δε με έλκει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: "Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου". Εγώ αυτή τη τάξη δε πρόκειται ποτέ να τη περάσω. Γι' αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα. Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου, είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω, γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δε με αφορά. Αν δεν υπάρχεις εσύ, να πεθάνω καλύτερα. Κύκλος ομόκεντρος: η πρώτη αρχή μου και η τελευταία. Άλλες δεν έχω. Κύκλοι, ομόκεντρος. Μετά, ότι θέλεις θέλω. Σε ότι προσχωρείς με ευεξία. Και εγώ. Κάτι παρόμοιο - ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο. Πιθανόν στη προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων. Πρέπει να υπήρχε μια ανάλογη, αρχέγονη κατάσταση απειρίας. Μια κατάσταση που προηγείται της θέλησης για ερωτική δύναμη. Μια κατάσταση πριν από τη πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο. Από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας τη πούμε. Απειρία, όχι βλακεία, ας τη πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά. Λίγο να σκεφτείς πάνω στο συναίσθημα και αμέσως το Εγώ. Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη. [..]

[..] Άκου φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν. Αλλά ούτε με αυτόν. Τον διεκδίκησα όσο κανέναν. Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ. Άκου φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι. Και δε με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δε δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι' αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να μάθει όλος ο κόσμος τα λόγια. Και πως το μεγαλειωδέστατο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο. Μου άργησε το χατίρι μου. Δε θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δε θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη. Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δε ξέρω. Μπερδεύτηκα. Φθινόπωρο σε λίγο φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ότι ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω. Χριστούγεννα μετά. Οι ευχές του στον τηλεφωνητή μου. Είμαι σίγουρη. Θα ακούσω τη φωνή του. Θα θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να του φωνάξω: Ηλίθιε. Τίποτα άλλο. Μόνο: "Ηλίθιε.. Σε αγαπώ." Και δε θα το σηκώσω.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι της, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, που δεν έχει κανέναν.

Αποσπάσματα από το βιβλίο της

ΜΑΛΒΙΝΑΣ ΚΑΡΑΛΗ, Σαββατογεννημένη,

εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνος (2005)