Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία - Robert Fisher

• "Έτσι δεν είναι η ζωή; Στην αρχή, πικρή, κι όσο πιο πολύ τη δοκιμάζεις, τόσο πιο ευχάριστη σου φαίνεται.."
• "Αν πραγματικά είσαι καλός, ευγενικός και στοργικός, γιατί έπρεπε να το αποδείξεις;"
• "Αυτό που κατάλαβες. Έχεις αρχίσει να γίνεσαι αρκετά ευαίσθητος, ώστε να συλλαμβάνεις τους παλμούς της ζωής."
• "Αν η καρδιά σου είναι μικρή και παγωμένη, θα ‘ν’ κι ο χειμώνας σου ψυχρός, άλλο δε μένει."
• "Αρχίζεις να βλέπεις τις διαφορές σε άλλες μορφές ζωής γιατί αρχίζεις να βλέπεις τις διαφορές μέσα σου."
• "Όταν μάθεις ν' αποδέχεσαι αντί να περιμένεις, θα ‘χεις λιγότερες απογοητεύσεις."
• "Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κλεισμένοι στην πανοπλία μας [..] Στήνουμε φράγματα για να προστατεύσουμε αυτό που νομίζουμε πως είμαστε. Μετά, μια ωραία πρωία, <κολλάμε> πίσω απ’ τα φράγματα και δεν μπορούμε να βγούμε."
• "Άλλο να ‘σαι σιωπηλός κι άλλο να μη μιλάς [..] Ανακάλυψα πως, όταν ήμουν με κάποιον, έδειχνα μόνο την καλύτερη πλευρά μου. Δεν έλεγα να γκρεμίσω τα φράγματα μου και να επιστρέψω είτε στον εαυτό μου είτε στον άλλον να δει αυτό που προσπαθούσα να κρύψω."
• "Η σιωπή είναι για έναν. Η γνώση, για όλους."
• "Η γνώση είναι το φως με το οποίο θα βρεις το δρόμο σου."
• "Μήπως έχεις μπερδέψει την ανάγκη με την αγάπη;"
• "Μόλις ανακάλυψες μια μεγάλη αλήθεια [..] Μπορείς ν’ αγαπάς τους άλλους μόνο όσο αγαπάς τον εαυτό σου."
• "Και ξέρεις τι; Έβαλες μιαν αόρατη πανοπλία ανάμεσα στον εαυτό σου και τα αληθινά σου συναισθήματα. Κι αυτή η πανοπλία είναι εκεί τόσο καιρό πια, που έχει γίνει ορατή και μόνιμη."
• "Στους ανθρώπους έχουν δοθεί δύο πόδια, έτσι ώστε να μην είναι αναγκασμένοι να μένουν σ’ ένα μέρος, αλλά, αν έκαναν κάπου κάπου μια στάση για αποδεχθούν και να εκτιμήσουν, αντί να τρέχουν από δω κι από κει για ν’ αρπάξουν, θα καταλάβαιναν στ’ αλήθεια τι θα πει φιλοδοξία που πηγάζει από την καρδιά."
• "Ο Θεός έδωσε το θάρρος στον άνθρωπο. Το θάρρος δίνει στον άνθρωπο το Θεό."
• "Κι όλα να τα έχω, πράμα δεν κατέχω, κι αν κολλάω στα γνωστά, δε θα μάθω τ’ άγνωστα."
• "Χαμογέλασε μέσα στα δάκρυά του, μην ξέροντας πως, τώρα, έβγαινε από μέσα του ένα αστραφτερό, καινούργιο φως, πολύ πιο λαμπερό και πολύ πιο όμορφο από αυτό που απαύγαζε η πανοπλία του, ακόμα κι όταν ήταν καλογυαλισμένη. Μην ξέροντας πως, τώρα, έλαμπε σαν ποταμάκι, έφεγγε σαν τη σελήνη, σπάθιζε σαν τον ήλιο."

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ρόμπερτ Φίσερ,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ,

εκδόσεις Οpera