Θα πεθάνω ένα βράδυ ζεστό - Βίκυ Δερμάνη

Θα πεθάνω από καρκίνο του σπονδυλικού καημού

ένα βράδυ ξέφρενα ηδονικό, ζεστό και μυρωμένο

θα πεθάνω από κάποια κύτταρα που άξαφνα σάπισαν

θα πεθάνω μ' ένα πόδι κι ένα αυτί γλυκά φαγωμένο

από ποντικό γιγάντιο βγαλμένο από τρύπα τεράστια

θα πεθάνω από δαγκώματα εκατό ίσως και χίλια

θα πέσει πάνω μου ο ουρανός με φόρα ακράτητη

θα πεθάνω από μια έκρηξη που τ' αυτιά θα τρυπάει

θα πεθάνω τρεις τα ξημερώματα από υπόκωφες πληγές

που αδίσταχτοι φονιάδες ύπουλα θα μ' ανοίξουν

κάτω απ' τη σκόνη τυλιγμένη ερείπιων λυπημένων

πνιγμένη μες στη μούργα του κενού του αδηφάγου

στο σώμα δαγκωμένη από τρωκτικά αδιάφορα

κι αμέσως ύστερα λαίμαργα θα με καταπίνουν κήτη

θα πεθάνω γυμνή ή ντυμένη στα μαύρα ή στα κόκκινα

ή ραμμένη σε τσουβάλι γεμάτο από σουγιάδων λεπίδες

θα πεθάνω με άβαφα ίσως, των ποδιών μου τα νύχια

με τα χέρια γεμάτα από δάκρυα με τα νύχια φαγωμένα

με τα βλέφαρα ξεριζωμένα κάτω από έναν ήλιο λυσσασμένο

όταν ψιθυριστά μου πούνε κουβέντες μοχθηρές στ' αυτί

θα πεθάνω βλέποντας να σκοτώνουνε παιδιά και μανάδες

και άντρες έκπληκτους κι ωχρούς διπλούς λάκκους να σκάβουν

θα πεθάνω ζωντανή ενώ σκουλήκια αχόρταγα θα με τρώνε

θα πεθάνω με χέρια δεμένα μέσα σε ποτάμι ορμητικό

θα πεθάνω σε μια φωτιά μέσα θλιμμένη και χλωμή

αδιάφορο μου είναι αν θα πεθάνω λίγο ή θα πεθάνω πολύ

-όταν όλα θα έχουν τελειώσει ένας ήλιος σκληρός,

σαν μάτι κυκλώπειο, αυτό το τοπίο της πίκρας θα φωτίσει-

Ποίηση της Βίκυς Δερμάνη

                

~ Αφιερωμένο στην ιδία. Με εκτίμηση.