ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ (ΝΟΡΑ) - ΧΕΝΡΙΚ ΙΨΕΝ

pic

ΝΟΡΑ

Άρα, είσαι πιο άνετα τώρα.

ΚΥΡΙΑ ΛΙΝΤΕ

Όχι γιατί νιώθω ένα αφόρητο κενό, αφού δεν έχω κανένα σκοπό στη ζωή μου, να ζω και να φροντίζω κάποιον. (Σηκώνεται ανήσυχη) Καταλαβαίνεις γιατί δεν άντεχα να ζω στην άλλη άκρη του κόσμου. Θέλω να πιστεύω πως εδώ θα είναι πιο εύκολα να βρω κάποια δουλειά και ν' απασχολώ το μυαλό μου για να μην κάνει δυσάρεστες σκέψεις. Μακάρι να έβρισκα δουλειά σε κάποιο γραφείο..

ΝΟΡΑ

Θα είναι τρομερά κουραστική για σένα, που ήδη φαίνεσαι πολύ εξαντλημένη. Δεν ξέρω μήπως πρέπει να πας να ξεκουραστείς κάπου.

ΚΥΡΙΑ ΛΙΝΤΕ

(Πλησιάζει το παράθυρο) Εγώ δεν έχω κανέναν να μου πληρώνει τα έξοδα.

ΝΟΡΑ

(Σηκώνεται) Έλα, μη μου θυμώνεις! 

ΚΥΡΙΑ ΛΙΝΤΕ (Την πλησιάζει) Εσύ μη μου θυμώνεις, Νόρα! Η τωρινή ζωή μου μού τσακίζει το ηθικό. Δεν έχω για ποιον να δουλέψω κι όμως πρέπει να μη σταματήσω ούτε στιγμή, γιατί χρειάζομαι χρήματα. Και, όταν μου είπες τα δικά σου καλά νέα, πίστεψέ με, δεν χάρηκα τόσο για σένα όσο για τον εαυτό μου!

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΧΕΝΡΙΚ ΙΨΕΝ, Το κουκλόσπιτο (Νόρα)

εκδόσεις Ηριδανός

Άκου, Ανθρωπάκο! - Βίλχεμ Ράιχ

pic (remember by Victoria Yarlikova)

Δεν καταλαβαίνεις γιατί τα πράγματα είναι έτσι, γιατί δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά; Θα σου πω, Ανθρωπάκο, γιατί σε έχω μάθει, όπως ένα πεισματάρικο ζώο, όταν ήρθες σ' εμένα με το εσωτερικό σου κενό, ή τη σεξουαλική σου ανικανότητα, ή την ψυχική σου διαταραχή. Μπορείς μόνο να καταπίνεις αμάσητα και να παίρνεις, και δεν μπορείς να δημιουργήσεις ή να δώσεις, διότι η βασική σου σωματική στάση είναι η δειλία και η κακεντρέχεια, γιατί, όταν το αρχέγονο συναίσθημα της αγάπης και της προσφοράς αρχίζει να αναδύεται μέσα σου, σε καταλαμβάνει πανικός. Γι' αυτό φοβάσαι να δώσεις. Το γεγονός ότι παίρνεις έχει βασικά ένα νόημα: Εξαναγκάζεσαι να καταβροχθίζεις συνεχώς χρήματα, ευτυχία, γνώση διότι αισθάνεσαι τον εαυτό σου κενό, πεινασμένο, δυστυχισμένο, χωρίς αυθεντικές γνώσεις ή όρεξη για γνώση. Για τον ίδιο λόγο αποφεύγεις συστηματικά την αλήθεια, Ανθρωπάκο: γιατί φοβάσαι ότι θα απελευθερώσει το αντανακλαστικό της αγάπης που κρύβεται μέσα σου. Θα σου αποδείκνυε ξεκάθαρα αυτό που προσπαθώ ανεπαρκώς να σου αποδείξω εδώ. Πράγμα που δεν θες, Ανθρωπάκο. Θέλεις μονάχα να είσαι καταναλωτής και πατριώτης.

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ, Άκου, Ανθρωπάκο!

εκδόσεις Μίνωας

Λυσσασμένη γάτα - Τεννεσσή Ουίλλιαμς

pic

ΜΠΡΙΚ

- Μίλησες;

ΜΑΓΚΙ

- Ναι, θέλω να σου πω κάτι: ότι αρχίζω και νιώθω μοναξιά. Μεγάλη μοναξιά!

ΜΠΡΙΚ

- Όλοι νιώθουμε μοναξιά.

ΜΑΓΚΙ

- Άμα ζεις με κάποιον που αγαπάς, κι αυτός δεν σ' αγαπάει, η μοναξιά είναι αφόρητη. Ενώ άμα είσαι εντελώς μόνος, ίσως, η μοναξιά αντέχεται.

(Παύση. Ο Μπρικ προχωρεί κουτσαίνοντας προς το προσκήνιο και τη ρωτάει,

χωρίς να τη κοιτάζει)

ΜΠΡΙΚ

- Θα ήθελες να ζήσεις μόνη σου, Μάγκι;

(Παύση. Η Μάγκι παίρνει βαθιά ανάσα)

ΜΑΓΚΙ

- Όχι, για το Θεό. Δεν μπορώ! (Άλλη λαχανιασμένη ανάσα. Συγκρατεί με δυσκολία κάτι σαν κραυγή. Πιέζεται πολύ να κάνει τη φωνή της καθημερινή) Καλό το μπάνιο σου;

Αποσπάσματα από το βιβλίο του

ΤΕΝΝΕΣΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ, Λυσσασμένη γάτα,

εκδόσεις Ηριδανός 

Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας - Άλλαν Πέρσυ

pic

Όποιος έχει ένα "γιατί" να ζει,
μπορεί να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε "πώς".

Η πιο πρόστυχη λέξη και το πιο χυδαίο γράμμα

είναι καλύτερα και ευγενέστερα από τη σιωπή.

Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπερνιέται,

ο άνθρωπος είναι μια γέφυρα κι όχι ένα τέρμα.

Η ωριμότητα του ανθρώπου είναι να ξαναβρεί

τη σοβαρότητα με την οποία έπαιζε όταν ήταν παιδί.

Αυτός που δε ξέρει να δίνει τίποτα

δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα. 

Η αγάπη δεν είναι παρηγοριά, είναι φως.

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ, Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας,

εκδόσεις Πατάκη (2011)

Ερήμην - Κική Δημουλά

pic

Αγγελίες

Διατίθεται απόγνωσις

εις αρίστην κατάστασιν,

και ευρύχωρον αδιέξοδον.

Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον

έδαφος πωλείται

ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος

αμεταχείριστος εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον.

Ώρα: Πάσα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Ερήμην,

εκδόσεις Δίφρος (1958)

Ο τυφλός με τον λύχνο - Τάσος Λειβαδίτης

pic

Δάφνες για νικημένους

Το όνειρο

Κάθε νύχτα το ίδιο αλλόκοτο όνειρο.

Σα να βγαίνουν μέσα απ' τους τοίχους,

δεν προφταίνεις ν' αμυνθείς,

τον πρώτο τον κυνηγάνε στη λεωφόρο, 

τα τσεκούρια τους δεν τον βρίσκουν

κι αντηχούν απαίσια πάνω στην άσφαλτο,

τότε τον κάρφωσαν με τη ξιφολόγχη,

κανείς δεν ξέρει πως βρέθηκε στα χέρια τους,

ύστερα κάποιος φάνηκε καβάλα σ' ένα άλογο,

"θα 'ναι η ψυχή του" σκέφτηκα,

τον άλλον τον πνίγουν μέσα σ' ένα μαγαζί, 

για να με φοβίσουν, μάλιστα, 

ανοίγουν λίγο την πόρτα και μου δείχνουν το άψυχο χέρι του,

πριν από μένα ήρθε η σειρά του κοριτσιού,

"μείνε εκεί κοντά στον κόσμο, του λέω - ίσως φοβηθούν",

σχεδόν παιδί κι όμως δεν το λυπούνται,

"δεν υπάρχει κανείς εδώ, φωνάζω, μας σκοτώνουν"

κι άξαφνα βρίσκονται δίπλα μου,

βάζω τρομαγμένος τις φωνές "βοήθεια"

και ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα.

Αν όμως μια νύχτα δεν μπορέσω να ξυπνήσω

την κατάλληλη στιγμή;

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ, Ο Τυφλός με τον λύχνο,
ποιητική συλλογή: Δάφνες για νικημένους,

εκδόσεις Κέδρος (1983)

Αγκάλιασε..

pic

..σφιχτά τον εαυτό σου. Κρύψου κάτω απ' το δέρμα σου. Μέσα στις χούφτες σου. Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου. Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις, μόλις περάσει η καταιγίδα. Αλκυόνη Παπαδάκη

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα - Κ.Γ. Καρυωτάκης

pic

Παιδικό

Τώρα η βραδιά,

γλυκιά που φτάνει,

θα μου γλυκάνει

και την καρδιά.

Τ' αστέρια εκεί

θα δω, θα νιώσω

οι άνθρωποι πόσο

είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:

"Άστρα μου, αστράκια,

τ' άλλα παιδάκια

θα τ' αγαπώ.

"Ας με χτυπούν

πάντα κι ακόμα.

Θα 'μαι το χώμα

που το πατούν.

"Άστρα, καθώς

άστρο και κρίνο

έτσι θα γίνω

τώρα καλός."

Κ. Γ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ,

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα, 
εκδόσεις Διάμετρος 

Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω - Νίκος Εγγονόπουλος

weheartit.com

Κλειδιά

ή μάλλον

το ειδύλλιον της λιμνοθάλασσας

II

μην κλαις - μην κλαις καλή -

τις μέρες που περάσαν:

η γη σιγά 

και πριν ακόμη ο ήλιος που τόσο αγαπάμε σβήση

- και δεν σκοπεύει πια για μας να ξαναβγή -

θα σε πάρω

- για να προχωρήσουμε -

απ' το λεπτό χεράκι

βλέπεις εκείνο το μνημείο

εκεί πέρα

θ' ανοίξουμε την πόρτα

και θα μπούμε:

εκεί θα σε πάρω αγκαλιά

κι αγκαλιασμένοι έτσι μια για πάντα

θα χαθούμε

μες στης Δευτέρας Παρουσίας

τα πολύχρωμα

γυαλιά

Απόσπασμα από τη ποιητική συλλογή του
ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ, Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω,

εκδόσεις Ίκαρος (1957)

Απάνθισμα (Τάσου Λειβαδίτη) - επιλογή Γιώργος Δουατζής

tumblr.com

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1952)

δωσ' μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.

Ανάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.

Τί θ' απογίνουμε, αγαπημένη;

μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;

Πώς θ' άνοιγα μια πόρτα όταν δε θα 'τανε για να σε συναντήσω

πως να διαβώ ένα κατώφλι αφού δε θα 'ναι για να σε βρω;

Ήταν σα να 'χε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γη.

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε

ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι

και να σφίγγει το δικό σου χέρι.

Κι ήταν σα να 'χε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γη.

έτσι λέει ο Ηλίας: "εγώ θα βρω τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα"

κι ας του 'χουν κόψει και τα δυο του χέρια.

Κι έτσι κάθε βράδυ η λάμπα έσβηνε τη μέρα μας.

Κι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.

Τότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.

Σ' έβρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.

Γιατί πριν μπεις ακόμη στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα ονειρά μου

αγαπημένη μου.

Μα και τι να πει κανείς

όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου

τόσο μεγάλα.

Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ' όλα τα χνωτισμένα 

τζάμια τ' όνομά σου

κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου

κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.

Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου

ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου

τότε

που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Ήξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη 

και δεν κράταγες για τον εαυτό σου

παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Το παιδί μας, Μαρία, θα πρέπει να μοιάζει μ' όλους τους

ανθρώπους

που δικαιώνουν τη ζωή.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι

του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα

Και τότε

όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια

θα 'ναι δικά μας.

Θα 'θελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη..

Να το φωνάξω τόσο δυνατά 

που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο

καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν

στο ήρεμο ψωμί,

στα δίκαια χέρια,

στην αιώνια ελπίδα,

πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,

να 'χουμε πεθάνει..

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ,

Απάνθισμα (Τάσου Λειβαδίτη), 
επιλογή Γιώργος Δουατζής,
εκδόσεις Κέδρος (1997)

Η Ελένη - Γιάννης Ρίτσος

tumblr.com

Ω, ναι, γελάω καμιά φορά,

κι ακούω το γέλιο μου βραχνό ν' ανεβαίνει. 

Όχι απ'το στήθος πια, 

πολύ πιο κάτω, απ' τα πόδια. 

Πιο κάτω, 

μες από τη γης.

Και γελάω.

Πως ήταν δίχως νόημα όλα,

δίχως σκοπό και διάρκεια και ουσία.

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, Η Ελένη,

εκδόσεις Κέδρος (1972)

Ο διακεκριμένος πλανήτης - Νικηφόρος Βρεττάκος

artmorte.tumblr.com

Μέσα από το τείχος

Ψηλώνουν τριγύρω μου τα χαρτιά, τα βιβλία,

τα γράμματα. Έρχονται, φεύγουν,

αναπάντητα τα ερωτήματα. Ήρθε

καιρός που οι λέξεις δεν λένε τίποτα.

(Έχουν αδειάσει όλες οι λέξεις).

Μοναξιά δίχως όρια σχηματίζουν

τριγύρω μου κάθε τόσο τα γεγονότα.

Κι αν μιλώ που και που, αυτό είναι

για ναχω συντροφιά τη φωνή μου.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, 
Ο διακεκριμένος πλανήτης,

εκδόσεις Τρία Φύλλα (1983)

Ο θείος Βάνιας - Αντόν Τσέχωφ

via oneireuomai-kosmous

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΑΞΗ

ΣΟΝΙΑ

Ώστε κι εσείς δεν είσαστε ικανοποιημένος από τη ζωή;

ΑΣΤΡΩΦ

Τη ζωή, γενικά, την αγαπάω, αλλά, τη δική μας ζωή, τη μικροαστική, επαρχιώτικη ζωή στη Ρωσία - αυτή δεν την υποφέρω. Την περιφρονώ μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Όσο για την προσωπική μου ζωή, ένας Θεός ξέρει αν της βρίσκω έστω κι ένα καλό. Ξέρετε, όταν κάποια νύχτα σκοτεινή περνάς το δάσος και βλέπεις μακριά να τρεμοσβήνει ένα φωτάκι, δεν λογαριάζεις ούτε την κούραση, ούτε το σκοτάδι, ούτε τα κλωνάρια που σου γδέρνουν με τ' αγκάθια τους το πρόσωπο.. Εγώ, όπως είναι γνωστό, δουλεύω όσο κανένας άλλος στην επαρχία μας, η μοίρα με χτυπάει ασταμάτητα και συχνά υποφέρω αφόρητα - όμως δεν βλέπω κανένα φωτάκι να τρεμοσβήνει μακριά. Για τον εαυτό μου δεν έχω τίποτα να περιμένω πια, και τους ανθρώπους δεν τους αγαπάω.. Είναι χρόνια τώρα που δεν αγαπάω κανέναν.

ΣΟΝΙΑ

Κανέναν;

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ, Ο θείος Βάνιας,

εκδόσεις Ηριδανός

Ο Γυάλινος Κόσμος - Τέννεσση Ουίλλιαμς

deinwunderkind.tumblr.com

Γι' αυτό και ταξίδεψα πολύ. Οι πόλεις στροβιλίζονταν γύρω μου σαν νεκρά φύλλα, φύλλα με ζωντανά ακόμα χρώματα, αλλά αποκομμένα από το κλαδί τους. Θα μπορούσα να έχω σταματήσει κάπου, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι με κυνηγούσε, κάτι που εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου και με ξάφνιαζε. Άλλοτε ένα κομμάτι μουσικής που κάτι μου θύμιζε, άλλοτε ένα κομμάτι απλό, διάφανο γυαλί.. Μπορεί να περπατάω βράδυ σ' ένα δρόμο, σε κάποια άγνωστη πόλη, προτού βρω παρέα. Και να περάσω από μια φωτισμένη βιτρίνα αρωματοπωλείου γεμάτη πολύχρωμα γυαλάκια, μπουκαλάκια σε υπέροχες αποχρώσεις, σαν κομμάτια ουράνιου τόξου. Και τότε να νιώσω το χέρι της αδερφής μου στον ώμο μου. Στρέφω και την κοιτάζω κατάματα.. Αχ, Λώρα, Λώρα, προσπάθησα να σ' αφήσω πίσω μου αλλά τώρα σού είμαι πιο πιστός απ' όσο ήμουν τότε! Ψάχνω για τσιγάρο, περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, τρέχω σ' ένα σινεμά ή σ' ένα μπαρ, παίρνω ποτό, μιλάω στον πρώτο τυχόντα που θα βρω δίπλα μου - κάνω τα πάντα για να καταφέρω να σβήσω τα κεριά σου. (Η Λώρα γέρνει να σβήσει τα κεριά) Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές. Σβήσε τα κεριά σου, Λώρα! Αντίο, λοιπόν.. 

(Η Λώρα σβήνει τα κεριά)

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο του

ΤΕΝΝΕΣΣΗ ΟΥΙΛΛΙΑΜΣ, Ο γυάλινος κόσμος,

εκδόσεις Ηριδανός

Ποιήματα της Ανδαλουσίας - Λόρκα

annett turki (2012)

Θρήνος του θανάτου

Πάνω στο μαύρο ουρανό,

κίτρινα ερπετά.

Ήρθα με μάτια σ' αυτό τον κόσμο

και τώρα φεύγω χωρίς αυτά.

Κύριε του υπερτάτου πόνου!

Και μετά,

ένα λυχνάρι και μια κουβέρτα

στο χώμα βαθειά.

Ήθελα να φθάσω εκεί 

όπου φθάνουν οι καλοί.

Κι έφθασα, Θεέ μου!..

Όμως μετά,

ένα λυχνάρι και μια κουβέρτα

στο χώμα βαθειά.

Κίτρινο μικρό λεμόνι,

των λεμονιών τραγουδιστή.

Πετάξτε τα μικρά λεμόνια

στον αγέρα.

Το ξέρετε πια!.. Γιατί μετά,

μετά,

ένα λυχνάρι και μια κουβέρτα

στο χώμα βαθειά.

Πάνω στο μαύρο ουρανό, 

κίτρινα ερπετά.

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ, 
Ποιήματα της Ανδαλουσίας (δίγλωσση έκδοση),

εκδόσεις Π. ΤΡΑΥΛΟΣ (2003)

Οι τελευταίοι - Τάσος Λειβαδίτης

Rachel Dowda

Ελισάβετ

Πεθαίνουν τα όνειρά μας μέσα στην εκπλήρωση.

Και μόνο εκείνα τ' άλλα, που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις

τους αρνήθηκαν την ύπαρξη, εκείνα ζουν για πάντα.

Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάς τη νύχτα

τ' ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα

σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών.

Απόσπασμα από τη ποιητική συλλογή του

ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, Οι τελευταίοι,

εκδόσεις Κέδρος (1966)

Ήχος απομακρύνσεων - Κική Δημουλά

distopia-coletiva.tumblr.com

Οικοδόμημα

Πώς πήγε αλήθεια 

η μεγάλη εκείνη επιχείρηση αισθήματος

που άνοιξες.

Μαθαίνω σε γονάτισε.

Τουλάχιστον ξεμπέρδεψες με τις υποχρεώσεις;

Βοήθησες τη λήθη να χτίσει;

Χρόνια ονειρευότανε

δική της οικογένεια

δικό της σπιτικό

μακριά

μακριά από τη μνήμη

όσων τις αγάπησαν και τις δυο.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, Ήχος απομακρύνσεων,

εκδόσεις Ίκαρος

Ποιήματα - Μπέρτολτ Μπρεχτ

lj_gray

Σε σκοτεινούς καιρούς

Δε θα λένε: Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.

Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.

Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.

Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δε θα λένε: Τον καιρό που μπήκε στη κάμαρα η γυναίκα.

Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν ενάντια στους εργάτες.

Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.

Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ, Ποιήματα,
εκδόσεις Θεμέλιο (1983)

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού - Γιάννης Ρίτσος

allthingsshabbyandbeautiful.tumblr.com

Το χώμα ποτίστηκε με φως. Δεν ξεχωρίζεις φως και χώμα.

Εμείς είμαστε τ' όνειρό μας.

Άνοιξαν τα παράθυρα και μπήκαν μέσα τα λουλούδια σαν ένα

εύθυμο στράτευμα με κόκκινα τύμπανα και χρυσές τρουμπέ-

τες που γυρίζει απ' το χθεσινό μας κήπο στη σημερινή μας

καλοσύνη.

Ο φράχτης κρύφτηκε απ' την πρασινάδα κι ούτε μπορείς να πεις

πως είναι φράχτης.

Στις ξανθές πλεξούδες της Άνοιξης φύτρωσαν γαλανά κρινάκια.

Κι όσοι κλαίγαν προχτές, θυμήθηκαν σήμερα πως είναι νέοι και

γελούν γιατί κλαίγαν. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού,

εκδόσεις Κέδρος

Ποιήματα - Μαρία Πολυδούρη

pic

Σαν πεθάνω

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,

όταν αντικρύ θανοίγη μεσ' στη γάστρα μου δειλά

ένα ρόδο - μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη 

και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους, σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν τη ζωή μου,

που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλάη πονετικό

στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζη τη γιορτή μου,

στο άγιο χώμα θα μου είναι κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν

και θαφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.

Όσα μ' αγάπησαν μόνο θάρθουν να με χαιρετίσουν

και χλωμά θα με φιλούνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.

Η στερνή πνοή μου θαρθη να στο πη και τότε πια,

όση σου απομένει αγάπη, θαναι σα θαμπό κοντύλι

- φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ, Ποιήματα,
εκδόσεις Γ. Οικονόμου