Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Επιθυμούσα να σε συντρίψω, να σε σπάσω σαν αχιβάδα γυρεύοντας μήπως κρύβεις πέρλα. Μάρω Βαμβουνάκη



Λευκή, μικρή αχιβάδα - Μαριέλα Κωνσταντινίδου



8 σχόλια:

  1. Πόσες φορές δεν ελπίζουμε μέχρι το τέλος?
    Μέχρι το σπάσιμο να δείξει ότι δεν έκρυβε τίποτα τελικά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. είμαστε περίεργα όντα !τι να κάνουμε;;;
    καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εξαντλείς όλες τις πιθανότητες και στο τέλος τι τελικά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Maria όμως συνεχίζουμε να ελπίζουμε, παρ' όλες τις απογοητεύσεις. Εγώ ανήκω σε αυτούς που πάντα ελπίζουν. Nasia και Evonita τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε, συνεχίζουμε και προσπαθούμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στο εξής. Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το απόσπασμα νομίζω πως δεν έχει να κάνει τόσο με την υπομονή αλλά με τις ακραίες συμπεριφορές του έρωτα. όταν παθιάζεσαι με ένα άτομο, προσπαθείς να τον γνωρίσεις μέχρι τελευταίας σπιθαμής, μέχρι την τελευταία άκρη της ψυχής του. όταν αυτό όμως προβάλλει αντιστάσεις, πολλές φορές οδηγούμαστε σε ακραίες συμπεριφορές προκειμένου να αποκτήσουμε την πολύτιμη γνώση του άλλου. αυτό είναι το σπάσιμο της αχιβάδας που κρύβει καλά το μαργαριτάρι της, όπως η ψυχή του ανθρώπου ξέρει καλά να κρύβεται...ακόμα κι από τον ίδιο μας τον εαυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά κάνει και κρύβεται η ψυχή. Διαφορετικά θα γινόταν έρμαιο στον κάθε συναισθηματικά ανίκανο ανθρώπο. Την καλησπέρα μου φίλε!

      Διαγραφή
  6. Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν τις μεγάλες απογοητεύσεις ...έλεγε ο Βούδας! Είμαι αισιόδοξο άτομο ...έμαθα όμως να μη προσδοκώ μαργαριτάρια .... γιατί η διάψευση πονάει περισσότερο ! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαρά μου!! Πάντα να χαμογελάς. Από τις αναρτήσεις σου παίρνω δύναμη! Σε φιλώ :)

      Διαγραφή