Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Και συνήθως σκοτώνουμε το παρόν με το φόβο ή την τύψη μα πιο πολύ με τ’ όνειρο. Τάσος Λειβαδίτης






6 σχόλια:

  1. Καλησπέρα, φίλη μου, Μαρία. Άραγε να είναι ο φόβος της ανθρωπιάς του άλλου. Ο χρόνος που περνά, χωρίς τη δική μας, έγκριση. Λες και η κυκλική κίνηση, της γης, απλά αναπληρώνει τα όνειρα, μες το νου. Φορές.. κάποιο χέρι, εμφανίζεται, κι είναι σα να μιλά: δεν χάνεις τίποτα αν πεις μια κουβέντα. Είναι όμορφο να σε φροντίζουν, Σκέψου όμως, πως ότι δίνει κανείς, λαβαίνει. Ύστερα το ..χέρι.. σώπασε. Ήθελε να βγει να δει τη φεγγαράδα. Φορές.. η μοναξιά, σε κάνει και ξεχνιέσαι. Έ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όμορφα και συνάμα θλιμμένα λόγια Γεράσιμε. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

      Διαγραφή
  2. ..με τις τυψεις....

    Ευχομαι να εισαι καλα, ευχαριστω για το σχολιο!
    Φιλακια
    Αναστασια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποτε το έκανα..σκότωνα το παρόν με το φόβο για το αύριο..δεν το κάνω πια...όνειρα κάνω...όσα δε μου το σκοτώνουν...κάτι έμαθα με τα χρόνια η μικρή αδαής...φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πράγματι μόνο με τα όνειρα σκοτώνεις το παρόν, γιατί καταφέρνεις και ζεις από σήμερα στο αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή