Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Ο διάβολος με το κηροπήγιο - Τάσος Λειβαδίτης





  • Κι ίσως τα εικονίσματα ν’ άγιασαν επειδή δεν μπορούν να ξεφύγουν.
  • Δώσε, λοιπόν, Κύριε, σε κάθε βιβλίο να υπάρχει μια σελίδα σκισμένη.
  • Τώρα, πριν φύγω, θα θελα ν’ ακουμπήσω μερικά σπίρτα στο κομοδίνο γι’ αυτόν που με φόβισε στο δρόμο, να πιω έναν καφέ με το περαστικό σκυλί χωρίς να με μαρτυρήσει, να δώσω λίγο χρόνο στα κορίτσια που τα μάλωνε η μαμά-Τερέζα, όταν αργοπορούσαν στα δωμάτια, να σκεπάσω το πρόσωπό μου με βαριά πολυκαιρισμένα υφάσματα, αφήνοντας το ένα μου μάτι ανοιχτό σαν αφηρημένο νοσοκομείο.
  • Υπάρχουν, αλήθεια, χιλιάδες τρόποι να κερδίσει κανείς τη ζωή του μα ένας μόνο για να τη χάσει.
  • Γι’ αυτό, σας λέω, να μπορούσε να σηκώσει κανείς, μια νύχτα, όλη τη λησμονιά απ’ τα φτωχά καπέλα, να ζήσει τρώγοντας τις γάζες στους παλιούς σταθμούς, να φτιάξει μια πολυθρόνα για τα εγκαταλελειμμένα μήλα, ή να κλάψει τόσο που να κουδουνίσει, ξανά, το μικρό ρολογάδικο του παππού – και πες στους φίλους μας πως έχασαν την αιωνιότητα, μονάχα εκείνοι που έπαψαν να τη θυμούνται..
  • Φτωχή ανθρωπότητα, δεν πρόφτασες ούτε ένα μικρό κεφάλαιο να γράψεις ακόμα [..]
  • Κι ύστερα, κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου, είναι σα να σου παίρνει μια ακόμα βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά, πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου..
  • [..] κι ίσως, για να βγάλεις φτερά, φτάνει ν’ ακουμπήσεις σ’ έναν τοίχο και να σκεφτείς πόσο λίγο θα ζήσεις – έτσι άρχισαν τα πουλιά..
  • [..] – ώσπου ένα μικρό, τυχαίο άστρο μου παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!
  • Όταν, τέλος, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω, ήταν αργά. Όλες οι ομηρικές περιπέτειες είχαν από καιρό τραγουδηθεί, δεν έμεναν παρά τα λιγοστά φανάρια με το κίτρινο φως κι η νοσταλγία ενός κόσμου έξω απ’ τον κόσμο.
  • Τόσα πράγματα, αλήθεια, και κανείς δεν τα βλέπει – πώς να τ’ αντέξεις μόνος σου  και το όνειρο ή η αυταπάρνηση, η θυσία ή ο οίχτος, σαν τους φτωχούς συγγενείς που τους αφήνεις να σε κλέβουν, για να νιώθεις πιο πλούσιος.



    Αποσπάσματα από το βιβλίο του
    ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ, Ο διάβολος με το κηροπήγιο,
    εκδόσεις Κέδρος (1975)



10 σχόλια:

  1. Πολύ αισθαντική γραφή!

    Καλημέρα Μαρία μου! Καλη δυναμη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαρούμενη καλημέρα!
    Ο Λειβαδίτης πάντα υπέροχος, ευαίσθητος και πολύ ανθρώπινος!Λατρεύω να τον διαβάζω.Όλα τ΄ αποσπάσματα που δημοσίευσες μ΄ αρέσουν, αλλά το 4ο ειν΄ όλο το νόημα της ζωής!
    Άλλη μια υπέροχη κι ανθρώπινη δημοσίευση!
    Να περνάς πάντα καλά Μαρία μου!
    Φιλάκια!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ λάτρεψα το κάτωθι:

      "ώσπου ένα μικρό, τυχαίο άστρο μου παιρνε και το τελευταίο επιχείρημα πως δεν είναι ωραίος ο κόσμος!"

      Ελπιδοφόρο κι αισιόδοξο..

      Να χαίρεσαι τον σύζυγό σου και όλη σου την οικογένεια,
      καληνύχτα!

      Διαγραφή
  3. Υπάρχουν,αλήθεια, χιλιάδες τρόποι για να κερδίσει κανείς την ζωή του μα ένας μόνο για να τη χάσει.. Καταπληκτικό.. Καλό σαβ/κο Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την καλησπέρα μου Κατερίνα! Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή